Dag 9 - 9 september 2017

Vandaag gaan we naar Brindisi, een havenplaats zo'n 40 kilometer boven Lecce. In de hak van Italië zijn geen Autostrada's en maar enkele autowegen. Best goed te doen. Aan het mooie weer lijkt geen einde te komen. Het is vandaag zaterdag en we verwachten wel wat drukte op de wegen. Nee hoor, valt hartstikke mee. In Brindisi zoeken we dè parkeergarage. Volgens de digitale kaart is er maar één. Ja, die vinden we wel, maar daarvoor moeten we door een smal en vies straatje in een buurt... nou nee. Laten we dat maar overslaan. We kunnen toch zeker op meer plekken parkeren? Ja, zo'n kleine 2 kilometer vanaf het centrum, bij de haven "touristic". Die benaming kunnen we niet helemaal plaatsen. Niets te zien of te doen, behalve ver zicht op bootjes en kleine jachten. Het is wel gratis parkeren en er zit een militaire basis naast. Even aan de collega's bij de poort vragen of het veilig parkeren is. Ja! 

Prima. Te voet passeren we een asielopvangcentrum. Wat een bende! Overal bedden en rotzooi, oude meubels en waarschijnlijk slapen ze in een aftandse loods waar de gaten in het dak zitten. Welkom in Italië. De 2 kilometer naar het centrum maakt ons nog niet enthousiast. Om het nog vriendelijk te zeggen: veel vergane glorie en de gemeentelijke onderhoudsdienst heeft vast al heel lang vakantie. Maar dan komen we bij de binnenhaven. Er zijn zowaar mensen. Niet veel, maar toch. Nu wordt het leuk. Uiteraard weer een bruiloft. We eten er een lekkere pasta en nemen een ijsje toe. Dat ijsje is bijna duurder dan het eten maar dan ook wel erg lekker. Rond de tijd dat we in het centrum aankomen gaan de winkels dicht. Dat is nou jammer. Want er zijn een paar mooi ingerichte lange corso's, winkelpromenades. We banjeren nog wat rond, ontdekken wat opgravingen in de centrumring, die ze goed in stand houden. Boven een grote opgraving is zelfs een theater gebouwd waarbij de opgraving gewoon in tact en in zicht is gebleven. Hadden ze ook anders kunnen doen, maar ze hechten er toch aan de historie. 

Om een uur of 3 vinden we de auto terug, ongeschonden, en rijden we naar San Cataldo, ongeveer 11 kilometer vanaf Lecce, aan de kust. Het plaatsje is superklein, meer een gehucht. Het heeft een boulevardje, één koffiebar, enkele strandjes en fraaie rotspartijen die de zee in lopen. Toeristen zijn ze niet zo gewend. Och, ze hebben het maar een uurtje met ons te doen gehad. En in die tijd zelfs nog een koffietje gedronken. Maar als je van strandliggen houdt en verder weinig flauwekul, dan is dit prima. 

Met meer dan 30 graden op de temperatuurmeter komen we in ons hotel. Wauw, wat een sjieke dames lopen hier rond. Dit zijn gasten van een bruiloft. Dure bruiloft zo te zien. Of het toeval is of niet, een carabinieriwagen is aanwezig. Bij het zwembad is een kinderfeest van het hotel voor de kinderen uit de buurt. Leuk om te zien. Bij de muziek wordt gedanst, zo als bij K3, vooral door de meisjes. De jongetjes rennen als ongeleide projectielen rond. Je kunt blijven kijken maar we moeten ook eten. Het wordt een Griekse maaltijd, ook leuk in Italië. Hartstikke lekker. Met de warmte nog in de benen ontmoeten we in het hotel onze Tommy Cooper, de Noor. Hij vertelt direct dat de 2 laatste rode wijntjes net teveel was. Kortom, dronken. Op een plezierige manier. Hij gaat zijn rekening betalen bij de receptie waar ze ook met hem lachen. Wat een grappige kerel. De andere Noren, niet alle 100, zitten bij het zwembad. Er staat 1 op, die vertelt een mop. Er wordt gelachen en geapplaudisseerd. Dit herhaalt zich nog een paar keer. Natuurlijk vloeit de drank rijkelijk maar ze hebben het gezellig samen. We verstaan er niets van en zoeken ons bedje op.