Dag 10 - 13 september 2021 - reisdag naar Capo di Rizutto

Vandaag gaan we op weg naar Bas & Janny die wonen op Isola di Capo di Rizutto, een groot schiereiland op de zool van de Italiaanse laars. Ze wonen in het deelgebied Localita Capo Bianco. Een rit van zo’n 500 kilometer, maar omdat de laatste 200 kilometer langs diverse dorpen aan de Ionische zee gaat, weten we al dat het laatste stuk ons twee keer de tijd kost als wanneer dit een snelweg was geweest. Doet er niet toe. We vertrekken rond een uur of half tien. Eerst even tanken in Vieste, want daar is het wel goedkoop. Kan wel zijn, maar we worden wel een beetje pootje gelicht. De teller geeft aan dat we 54 liter hebben getankt. Dat is niet waar. Maar voor die paar euro’s meer maken we er geen toestand van. Wel jammer. Mochten we hier een volgende keer komen, gaan we daar niet tanken. 

Het is prachtig weer om te rijden. Het is maandag en niet druk. Het lijkt wel of wij de enigen zijn die de stad verlaten. De eerste 50 kilometer rijden we weer door het natuurgebied met alle kronkelweggetjes en scherpe haarbochten. En daarna nog een keer 50 kilometer voor we de snelweg, autostrada, opdraaien. En zowaar zien we aan de andere kant van de weg een parapluutje, een oranje. Daaronder zit een jongedame in schaarse kleding. Te wachten op klanten die zij van dienst kan zijn. De eerste die we weer zien in Italië. Ze verwacht er kennelijk niet veel van, want voorlopig is haar telefoon het enige waar ze op kijkt. De autostrada is na Bari doorgetrokken naar Taranto, een kilometer of 40. Dat scheelt tijd, want de autostrada’s zijn beter dan de provinciale, maar ook geld, want voor de autostrada moet je tol betalen. Het weegt nog steeds op tegen het rijgemak. We stoppen niet veel, maar dat breekt hem uiteindelijk toch een beetje op. De schouder begint op te spelen vanwege dezelfde houding lange tijd. Ze wisselen van plaats en zij gaat achter het stuur. Niet zomaar. Er komt een zin aan te pas. “Volgend jaar misschien niet naar Bas & Janny rijden, want dan is de rit te lang. Stel je voor dat er dan weer een blessure is, dan houdt hij dat niet meer diezelfde afstand vol”. Met dat vooruitzicht is de noodzaak geboren: zij gaat ook zelf rijden. Achteraf laat hij weten dat het niet echt gemeend was maar bedoeld was om haar over de streep te trekken. Dat is dan gelukt. 

Na Taranto draaien we richting de Ionische zee route met heel vaak de zee in beeld. Prachtig gezicht. De dorpjes die we passeren komen ons weer bekend voor. Maar de kilometers gaan in het hoofd tellen omdat het niet vooruit gaat. Op sommige stukken mag je maar 60 kilometer hard rijden, en 100 meter verder ineens weer 90 of soms nog langzamer. Het schiet maar niet op. Totdat we bijna bij Crotone zijn, de stad die het dichtst in de buurt van Bas & Janny ligt. Dan weten we dat het nog een klein half uurtje is. We rijden in 1 streep door en arriveren rond 5 uur in de vroege avond. We bellen aan bij de poort en horen Janny roepen: “Niemand thuis”. De droge humor van Janny ten top. Ze komen beiden aangesneld en we worden warm ontvangen met een lange knuffel. Wat heerlijk om er weer te zijn. De avonden zijn er altijd warm. In korte broek en hemdje zitten kan gemakkelijk. Het gesprek begint, eten tussen door, de wijn op tafel, en het gesprek eindigt rond een uur of 2 in de nacht. En nog zijn we niet uitgesproken.