Dag 7 - zaterdag 7 september - Brindisi

8 september 2019 - Brindisi, Italië

Het ontbijt is niet echt riant. Wat crackers, ingepakte broodjes, jam, melk in de koelkast en een paar droge koffiekoekjes. Die laatste gaan bij het eerste kopje koffie. Mwoh. Maar even later brengt de oom van Marco verse vijgen, die in een soort limonade lijken te zijn gedoopt. Ja, lekker, vindt zij althans. Maar toch maar even boodschappen doen bij de Conad om de hoek. Even sigaretjes halen bij de Tabacchi. En als er geld gepind moet worden, is de bank ook op loopafstand. Wat het compleet zou maken, zegt (met nadruk) hij is een hoerenkeet in de buurt. Nou ja zeg. 

Onderweg naar het centrum merken we dat er veel wooncomplexen vernieuwd worden. Dat ziet er prima uit. We komen een tweedehands brommerzaak voorbij en oog valt op een antiek model dat er als nieuw uitziet. Even naar binnen. Natuurlijk een vriendelijke en trotse winkeleigenaar die vertelt dat deze uit 1985 is. We kijken nog even verder in de winkel en de eigenaar vindt het zichtbaar leuk dat wij met plezier rondkijken. We krijgen nog net geen kopje koffie. Maar het hing er om.

We vervolgen onze weg door de woonwijken op weg naar de kustlijn, de haven. Midden in de woonwijk komen we ineens een wijnmakerij voorbij. Deuren wagenwijd open, maar helaas geen mens te bekennen. Meer mensen zijn te vinden op de promenade langs het water. En ja hoor, zoals elk jaar worden we nu ook weer getrakteerd op een bruiloft, maar liefst twee. Helemaal opgedoft poseren de bruid en bruidegom als ware fotomodellen, samen en apart. Een drone fotografeert vanuit de lucht. Het is benauwd warm en het begint steeds harder te waaien. Uit uitdaging voor de fotograaf, in dit geval zelfs 3 fotografen. Ineens een harde knal en we zien zo een parasol met tegels en al uit de grond komen. Geen paniek. Op het gemak worden de andere parasols voor de zekerheid ingeklapt en deze wordt opgeruimd. Gelukkig stond deze net naast het terrasgedeelte. Maar het gaat behoorlijk tekeer met de wind. 

Aan het begin van de winkelstraat drinken we een kopje koffie en eten er iets lekkers bij. Een Afrikaan met kraaltjes komt voorbij. We melden direct dat we vandaag niets nodig hebben. Nee, zegt hij in goed Engels. Vandaag niet, misschien morgen. Hij heeft een oprecht vriendelijk gezicht met een brede glimlach. Guitig. Hij vertelt dat er vandaag geen handel is op het strand. Er zijn geen mensen daar. Hij zal naar Bari gaan. Met een vrolijke tred loopt hij verder. En dan komt hij terug, toch nog even kletsen. Volgende week gaat hij voor 6 maanden terug naar Senegal, dan weer 6 maanden hier werken, enzovoorts. Waar hij liever is? In Senegal. Hoe hij heet? Mustafa en dan een moeilijke achternaam. Hij noemt zichzelf Mustafa Hakuna Matata, het lied van de animatiefilm The Lion King. Betekent zoiets als geen problemen, geen zorgen. Hij geeft toch 2 armbandjes die door zijn moeder zijn gemaakt. Ja, dan geven wij hem ook een kleinigheid alhoewel dat zijn bedoeling niet was. Met een brede glimlach loopt hij door naar de boulevard. Leuk.

De temperatuur gaat weer naar de 30 graden, maar het is klef. Na wat kerken gefotografeerd te hebben, gaan we toch eerst maar terug naar de B&B, even opfrissen. Het is ten slotte vlakbij. Goed idee. We zitten net goed en wel buiten als de regen losbarst met onweer. Ja, dat kon niet uitblijven. Toch duurt het niet lang. Volgens de weervoorspellingen zou het de hele avond blijven regenen. Dat is niet het geval. Het frist wel even op maar de warmte is snel terug. Als we ’s avonds de stad weer inlopen, is het zwoel en benauwd. 

De stad is een en al levendigheid. In alle straten bewegen jong en oud, veel gezinnen en ouderen. Ook veel “mannenclubjes”. Het kan zijn dat de ouderen nog traditioneel zijn ingesteld waardoor de vrouwen toch thuis blijven. Bij de jeugd is daar geen sprake van. Alles loopt met elkaar in grote groepen, stuk voor stuk opgedoft. Het is de laatste avond van een of ander evenement. De brede winkelstraten hebben veel winkels met enkele grote merken. Het lijkt enigszins op Pescara qua opzet. Maar Pescara heeft in aanbod iets meer grandeur. Brindisi is toch een stad met 90.000 inwoners, maar het zuiden trekt dan toch zijn wissel, het is hier iets armer. 

Onderweg naar een restaurant zien we een bekende: Mustafa. Hij komt ons direct tegemoet en schudt de handen. Nee, niet meer naar Bari, nu naar Lecce. We wensen hem een goede reis. Zijn glimlach blijft ons bij. Voor het eten gaan we toch weer richting de kade. Alhoewel het restaurant van de eerdere avond een chaotische indruk maakte, gaan we er toch maar weer zitten, want ze hebben wel van alles. Een oudere heer is onze ober en die lijkt de boel strak in de hand te hebben. Maar het wordt steeds drukker en bij het bestellen van de koffie en de vraag om de rekening komt de klad er weer in. Het eten is trouwens wel goed. Er hangt boven de zee nog steeds een flinke onweersbui die maar niet lijkt weg te trekken. De flitsen scheren achter elkaar over het water. En tussendoor komen vliegtuigen aangevlogen over het water om te landen. Ook een mooi gezicht in het donker. 

Bij hetzelfde restaurant zit ook een ijssalon. Ja, lekker een ijsje als toetje. Maar om te bestellen moet je eerst bij de kassa verderop bestellen en afrekenen en dan je ticket aan de ijsmeester geven. Wat een onhandig gedoe. Dat gaan we niet doen. Er zijn meer ijssalons in de stad. Via het water lopen we terug de stad in. Daar is het evenement, allemaal eettentjes voor de snelle hap. En wat een volk! Het loopt elkaar totaal niet in de weg en er heerst een vriendelijke gezelligheid. Een man alleen loopt met een hondje. Die zijn er wel meer maar deze man blijft even staan zodat wij het hondje kunnen aaien. Hij is een Italiaan, oorspronkelijk uit Brindisi, maar woont nu al lang in Duitsland met zijn gezin. Hij heeft het er goed en wil niet meer terug, want Italië is “kaput”. Er is geen werk. Dus gaat hij alleen voor vakantie terug. Hij ziet geen toekomst voor zijn geboorteland. Dat is eigenlijk wel triest. Dat de inwoners zo opgedoft zijn en zonder belemmeringen overal eten en drinken, is volgens hem uiterlijke schijn. En als we goed kijken, zou hij best wel eens gelijk kunnen hebben. 

In de stad genieten we dan toch nog van een lekker ijsje, zelf gemaakt, want de schilletjes van de meloen zitten er nog een beetje tussen.Het is even na tien uur. De winkels zijn gesloten. Waar we eerder nog toeristen zagen lopen, zien we die niet meer. De inwoners bewegen zich nog door de stad. De jeugd zit in grote groepen bij de evenementtentjes. Wij lopen op het gemak door naar de B&B. 

Foto’s