Dinsdag 11 september 2018

Vandaag de verdere trek naar het zuiden. Na een wat onaangenaam afscheid van de familie Tarulo rijden we af. Het onaangename zat hem er in dat we 120 euro schoonmaakkosten moeten betalen. Volgens de informatie van Novasol zou het 15 euro per persoon zijn. We blijven verschillen van mening. Uiteindelijk vraagt Christian 100 euro. We duwen het in zijn handen en met een “we komen nooit meer terug” koersen we weg. Het is een rit van 380 kilometer. Maar omdat we de eerste 50 kilometer over provinciale wegen door de bergen rijden, duren de eerste kilometers behoorlijk lang. Wel prachtige vergezichten onderweg. Uiteindelijk gaan we een snelweg op, de A3, die net nieuw lijkt te zijn. Geen tol, ook wel fijn. Wat een prachtige bergen, vergezichten en diverse natuur. De heuvels van Toscane zijn mooi, maar deze bergen zijn ruwer, voller met groen, grilliger. Prachtig mooi. We komen in het land van de olijven. Maar ook van de pittige specerijen, vooral rode pepers. De laatste 50 kilometer komen in zicht. We gaan van de A3 af en komen op slechtere provinciale wegen. Goed opletten, veel bochten, soms haarspeldbochten, maar wel erg weinig verkeer. De TomTom geeft soms richting aan die wij betwijfelen, maar uiteindelijk wel de juiste keuze geeft. We zien veel van de kustlijn en merken dat het land hier behoorlijk in ontwikkeling is. Veel nieuwbouw, huizen, hotels. Natuurlijk ook veel verlaten huizen, voor zover het nog huizen te noemen zijn. Langs Tropea rijden we aan op Capo Vaticano. We hebben een sleuteladres en een naam met telefoonnummer. Het sleuteladres blijkt niet juist. Dan maar bellen. De dame aan de telefoon zegt dat ze niet de betreffende sleutelhoudster is. Wel verdraaid. Wat nu. We nemen eens een andere afslag. Een kantoor lijkt open, maar toch niet. Een paar oudere mensen staan er geparkeerd. Natuurlijk spreken ze geen Engels, maar het toverwoord restaurant Campagnola doet wonderen. We begrijpen er uit dat we het dorp verder in moeten rijden en dan naar rechts. Op hoop van zegen. En ja, daar is het. En laat nou net de sleutelhoudster Mirella Campagnola voor de deur uitstappen. Prijs! Ze laat ons gelijk het huis zien. Maar dat is niet het geboekte huis. Nee, zegt ze, uiteraard in het Italiaans, Engels kent ze niet, dit huis is beter voor ons. Het is centraler, dichterbij het centrum en heeft dezelfde voorzieningen. We zijn om. Het is een hartstikke leuk huis, uitzicht op zee, vijftig meter van het centrum, het pizzarestaurant van haar broer naast de deur, wat natuurlijk “erg goed eten” serveert. Fantastisch! En het is waar. Het eten is er goed. We slenteren het dorp in en belanden bij een prachtig uitzichtpunt, waar uiteraard een bar naast ligt. Het dorp ligt op een soort klif, dus de gang naar het water zal steil zijn, net als de weggetjes in het dorp. Er zijn nog toeristen zowaar, enkele Duitsers en een Russisch gezin. Voor zover we nu kunnen bekijken. Morgen weer verder.