Dag 14 - zaterdag 14 september - Rimini

Redelijk vroeg wakker staren we alweer in de blakende zon. Wat het weer betreft, kunnen we het niet beter treffen. Bij het ontbijt ontmoeten we weer Marie die het kennelijk ook leuk vindt om ons weer te zien. Ze weet wat we bij het ontbijt drinken en biedt gelijk weer aan een paar eitjes te bakken. Lekker hoor. De kokkin is er ook. Zij vertelt dat er op zondag een grote motorrace, Grand Prix, wordt verreden op een circuit vlakbij, in de buurt van Cattolica. Gisteren zijn.we dat circuit gepasseerd, het ligt vlak langs de autostrada. Wie ook mee zal doen is Valentino Rossi, inmiddels een legende in dit land. Op zijn veertigste is hij nog steeds een van de favorieten. De kokkin vertelt dat hij geboren is in Tavullia, zo’n 30 kilometer hier vandaan. In dat dorp hebben ze een enorme uitlaat gebouwd met een soort motor die ook kan “brullen”. Rossi rijdt met nummer 58. Elke zondagavond tegen het vallen van de duisternis brult de uitlaat precies 58 seconden lang. Wat een verering van deze nationale held. In het dorp is uiteraard ook een eigen fanshop. Het zal er wel druk zijn. Vandaar ook dat het nu in Rimini en de kustplaatjes in de buurt zo druk is. Al die bezoekers van de GP maken er een weekend van. Veel motoren, veel mannengroepen, van jong tot oud. We hebben er geen last van. Het zijn geen overmatige drinkers, de motoren razen niet de hele dag heen en weer, dus dat valt alles mee.

Het is markt vandaag in het oude centrum. We zijn een keer redelijk op tijd. Dus zien we ook dat zowat het hele centrum vol staat met marktstallen. Dit is geen kwestie van tafels met stalen verbindingen.om een tentdoek op te spannen. Nee, dit zijn van die busjes die bovenop een constructie hebben waardoor als het ware een soort voortent wordt gecreëerd. Met een druk op de knop vouwt het uit elkaar en de andere kant op vouwt het weer in elkaar bovenop de bus. Planken uit de bus, voorraad er op en klaar. Dat is nog eens handig. Het is zo opgeruimd. Er is van alles te koop. Een mooi rood leren handtasje gaat met ons mee. Het krioelt er van de mensen. Gezellig druk. Ook nog wel toeristen, vooral Duitsers. Een enkele keer worden wij in het Duits aangesproken. Steevast antwoorden wij in ons beste Italiaans. En dan zien we toch de twijfel in hun ogen. Als er dan een lange Italiaanse zin komt van hun kant, moeten we toch aangeven dat wij uit Nederland komen. En dan is de verwarring compleet. Nu er markt is, gaan de winkels iets eerder dicht. Rond 1 uur zijn de deuren gesloten. Ook goed. 

Via de woonwijken lopen we naar het kanaal van Rimini, waar de vissersboten alweer aangelegd zijn. Hun werk zit er op. Het is rustig op straat. Bij de pier zien we dat de stranden wel vol zijn met mensen. Ook alle parasolletjes staan er nog. Meestal zijn die al opgeruimd als wij in Rimini zijn. Misschien dat het goede weer en de GP dat nog even doen uitstellen. We genieten van een heerlijke spaghetti bij de bar bij het strand. Het is toch typisch. We komen daar binnen wandelen en de jongeman die daar serveert, geeft ons direct een hand ter verwelkoming en herkenning. Hoeveel mensen zien zij op een dag? Is weer leuk. 

Op het gemak lopen we langs de boulevard terug naar het hotel. Het is een paar kilometer en het is er heet. Na een kleine 100 meter lopen we tegen een groot evenement aan. Een paar honderd meter lang staan er - afgeschermd met hekken en schermen - enorm veel standjes met fietsen en fietsspullen, van kinderfietsjes tot de duurste wielrenfietsen, ook veel elektrisch. En allemaal verschillende merken waar wij nog nooit van gehoord hebben. Hartstikke leuk om te zien. Halverwege lopen enkele jonge mooie slanke dames in wielrenpakken, de “missen”. Alsof het de presentatie van nieuwe auto’s in de RAI is. Ja, die gaan even op de foto, al is het maar van de achterkant. Genoeg gezien van al die activiteit, we vervolgen onze weg naar het hotel, vooral in de schaduw. 

In de avond gaan we redelijk op tijd naar het restaurant. Eigenlijk zijn we, net na 9 uur, nog te vroeg. Bij ons restaurant zijn alle tafels bezet. Een man, Italiaan, zit bij een tafel alleen te whatsappen met nog een haf glaasje wijn. Hij kijkt ons aan en zegt: “Nog 10 minuten”. Onze ober komt bij ons en houdt het voor ons in de gaten. We wachten even maar het lijkt er op dat die Italiaan de boel gewoon om te sarren aan het rekken is. Ach, dan lopen we even een rondje, langer dan 10 minuten. Verdorie, hij zit er nog steeds, maar hij is aan het betalen. En ja, daar gaat hij met zijn 2 kinderen. Wij gaan snel zitten. Maar een betere tafel komt vrije en onze ober maakt die snel voor ons in orde. Nog beter. 

Aan een paar tafels verder zitten 2 Italianen, die duidelijk voor de GP in Rimini zijn. Ze zitten lekker rustig te eten. Elke avond komen er Pakistanen voorbij die of rozen proberen te slijten of hebbedingetjes waar je niets aan hebt. En ja, er komt er weer 1 met een soort carnavalsspullen, een grote roze bril met lichtjes in het armatuur, een plastic haarband met een lichtgevende roze strik er bovenop en nog meer van die rotzooi. De grootste van de 2 Italianen, die met de rug naar ons toe zit, pakt het allemaal van hem aan. Hij zet de bril op, doet de haarband op en prikt af en toe met zijn vinger in de echt dikke buik van de Pakistaan. De andere Italiaan maakt dit gedrag, niet vervelend hoor, kennelijk vaker mee. De onderhandeling start. De Pakistaan wil 8 euro. Nee, de Italiaan betaalt maar 5. Niet om het echt te kopen maar om het spel te spelen. Wij vinden het vermakelijk. De andere Italiaan heeft dat in de gaten en met handgebaren worden we in het gebeuren betrokken. We zien de Pakistaan steeds geïrriteerder worden. Onze ober doet ook nog een rondje mee. Hij staat bij de tafel met de beide Italianen over hun bestellingen te praten, zich buigend over hun bonnetje. De Pakistaan blijft staan, wachten, wachten, wachten… Ja, en dan gaat de onderhandeling gewoon verder. Nog steeds heeft de grote Italiaan de bril en haarband op. Maar dan komt het tot de finale. Nee, er worden geen zaken gedaan. Zou die Pakistaan nu echt gedacht hebben dat hij aan deze man zou verkopen? Zou hij echt niet in de gaten hebben gehad dat hij de maling is genomen? Gek hoor. De grote Italiaan draait zich naar ons toe. Ja hoor, je kan het aan het gezicht al zien. Dit soort geintjes haalt hij vaker uit. In de veronderstelling dat wij Italianen zijn, begint hij te praten. Ze gaan naar de GP morgen, start om 2 uur ’s middags. Het gesprek duurt niet lang, want zodra hij weet dat wij bijna geen Italiaans spreken, hebben we elkaar verder ook niet veel te vertellen. 

Tegen twaalven is het rustig op straat. Wij zitten dan al op ons balkon naar de straat te gluren, maar er is niet veel beweging meer.