Vrijdag 14 september 2018

Vertrek naar Capo Rizutto, naar de oud collega. We zijn benieuwd. Zesentwintig jaar geleden hebben we elkaar voor het laatst gezien. Allemaal ouder geworden, maar natuurlijk zie je dat bij ons niet (ahum). Het huis hoeven we alleen maar te verlaten, voor 10 uur, verder niets. Omdat we weer vroeg zijn, kunnen we op ons gemak de boel inladen, bezem over de vloer, doekje over de keuken en klaar. De reis is zo’n 160 kilometer, waarvan de eerste 100 door de bergen. Het landschap verandert langzamerhand van bergen naar heuvels, landbouw, schapen op het land, olijvengaarden, vlakke plateaus en kleine dorpjes. Hier en daar vervallen huizen, achtergelaten maar ook nieuwbouw, half afgemaakt en nog niet betrokken. De mensen hebben het hier waarschijnlijk niet breed. En toch verschijnt af en toe een grote villa, afgeschermd met grote hekken en camera’s om de boel te beveiligen. De route is weer prachtig. De wegen zijn best goed, ook al zijn het provinciale wegen. Over het algemeen mag je er maar 50 kilometer rijden en mag je niet inhalen. Daar handelen de Italianen overigens zelf niet zo naar. Ze rijden rustig, maar de wat snellere auto’s halen gewoon in. Niet vervelend, ze houden rekening met je. De wegen zijn breed, dus even wat naar rechts en ze vliegen je voorbij. Zelfs als een politieauto voor ons rijdt, worden we nog ingehaald en haalt die auto vervolgens met grote snelheid ook de politieauto in. Er gebeurt niet, geen zwaailichten aan, geen achtervolging, nee, geen probleem. Later horen we dat dat in juli en augustus wel anders is. Dan worden er bonnen uitgedeeld, vooral aan toeristen die denken dat dat dus mag. We zien nog een antiek tafereel. Een politieauto is de snelheid aan het controleren. Een grote echt antieke camera wordt handmatig bediend. Ook dat schijnt niet meer voor te komen, maar wij hebben het maar weer gezien en het leverde weer een lach op. Na 100 kilometer zien we de kustlijn weer verschijnen. Nog steeds geen sprake van inrichting op toeristen. Het blijft achtergelaten gebied. We kopen een paar bosjes bloemen en een paar flesjes wijn voor onze volgende gastheer Bas en gastvrouw Janny, de oud collega en zijn vrouw. De afspraak is dat we geen huur betalen en de kosten voor het eten en zo delen, hun voorstel. Hartstikke leuk, maar we voelen ons toch wat bezwaard. In google maps is het huis te vinden. En het is prachtig! We zien elkaar en er is herkenning. Gelukkig. Het is inmiddels ongeveer 2 uur in de middag en het eten staat klaar. Lekker gebakken aardappels met sla. Daarna nog heerlijke gebraden kip. Aan gespreksstof geen gebrek. Bas en Janny praten honderduit en delen vooral informatie over hun leven in Italië, waar zij tegen aan gelopen zijn maar vooral ook wat hun leven hier prettig maakt. Wat gezellig is dit. We zijn gelijk op ons gemak en voelen ons thuis bij hen. Ze wonen zelf ook in het huis op de benedenverdieping. Wij hebben het appartement links in het huis. Je kunt er wonen, zo groot. Drie slaapkamers, twee badkamers, nog een toilet en een ruime woonkamer, volledig ingericht en van alle gemakken voorzien. Bij elkaar 100 m2. Rondom het huis zijn terrassen die je niet overal kan bereiken. Privacy is ook een ding natuurlijk. Een mooi verhaal is nog hoe ze de grond hebben kunnen kopen, het huis hebben ze laten bouwen. De grond bestond vroeger uit een aantal percelen, van 1 eigenaar. Die heeft 3 zonen en 1 dochter. Als de zonen trouwen, brengen die het huis in het huwelijk in. Dat kost de ouders zo’n 50.000 euro per huis in deze regio. Zo geschiede. Als de dochter trouwt, moet die het huis volledig inrichten, tot aan de deurgrendels en de lampenbolletjes toe. De dochter zou trouwen en ook daar was nog eens 50.000 euro voor nodig. Dat geld was er niet. De ouders moesten daarom de rest van het land verkopen. Aan Bas en Janny dus. De dochter is toen overigens niet direct getrouwd, de verkering ging uit. Later is dat wel weer goed gekomen en is ze toch nog met diezelfde man getrouwd. En als je dan wordt uitgenodigd voor een bruiloft, dan breng je geen cadeau mee. Nee, een envelop met geld. Je moet dan een rekensommetje maken. Wat zou het eten en drinken ongeveer kosten. Dat doe je er in, vermenigvuldigd met 2. Dan zijn de kosten voor het feest er uit en is de rest het echte cadeau, waarvan ze op huwelijksreis gaan. Maar niet iedereen kan zich dat permitteren. Dus kan voor het bruiloftspaar ook wel eens tegenvallen, bijvoorbeeld dat de kosten voor het feest niet eens gedekt zijn. Tsja, dan begin je anders met je huwelijksleven. Een begrafenis is ook apart. Je doft je niet bijzonder op, want zo heeft de overledene je niet gekend. De vrouwen gaan de kerk in, jammeren om het leven, de mannen blijven buiten. Moet je allemaal maar net weten. Afijn, terug naar de dag. De spullen zijn zo uitgeladen. En we praten weer verder. In de avond eten we brood met van alles er op en bij. in alle rust en duisternis gaan we lekker slapen.