Zaterdag 15 september 2018

Op de vroege ochtend staat de koperen ploert al volop te schijnen. Wat een rust in deze straat. Dat klopt ook wel, omdat de huizen in deze straat niet allemaal permanent bewoond worden. Een huis in aanbouw naast Casa Bahati is in aanbouw voor Belgen, die er mettertijd, enige jaren, steeds vaker zullen zijn. Aan de andere kant wonen wel tijdens de zomervakantie van de kinderen (4 maanden lang) Italianen uit het dorp iets verder uit de kust, Isola di Capo Rizzuto. Aan de overzijde staat het vroegere vakantiehuis van Bas en Janny, dat ze verkocht hebben aan Italianen, die er ook niet wonen. En andere huizen zijn ook echt vakantiehuizen. Nog een goede week en dan is de rust volledig. De hoek om en echt langs de kust staat wel permanent bewoonde huizen. De gespreksstof met Bas en Janny raakt maar niet op. Over van alles en nog wat. Vooral Bas krijgt af en toe gewoon een droge keel omdat hij zoveel praat. Dat is niet alleen bij ons, maar dat is altijd zo. Uiteraard brengt hij veel ervaringswijsheden over het leven in Italië. Meerdere malen drukt hij ons op het hart dat we goed moeten nadenken over wat we zoeken. Wil je zee, bergen of in het landschap, wil je in een complex wonen, wil je privacy, wat wil je uitgeven, hoeveel mag het leven kosten, hou je van winters of zoek je gematigde temperatuurwisselingen in het najaar. Wil je integreren of wil je gast blijven in het buitenland? En nog meer tips. We kunnen niet blijven praten natuurlijk. We willen er op uit. Bas en Janny stellen drie bezoeken voor tijdens ons verblijf: La Castelle, Santa Severino en Crotone, allemaal goed aan te rijden. In de ochtenduren, want na 1 uur in de middag gaat alles dicht tot half vijf. En we vinden het gezellig om samen te eten, dus in Casa Bahati wordt ‘s middags warm gegeten, rond half 2, en ‘s avonds brood met iets warms, rond half 8. We rijden deze dag naar La Castelle. Nog een grammaticalesje van Bas: La zou duiden op een enkelvoudig volgend woord, maar castelle betekent kastelen. Dat klopt dus niet. Met die wijsheid gaan wij rijden, een klein kwartier. Het is inmiddels al weer echt heet geworden, dus het tempo van bewegen is laag. We slenteren door een leuke straat met winkels, cafeetjes, enkele hotels en komen aan bij de zee. Daar ligt een groot kasteel, wat erg goed bewaard lijkt te zijn. Het ligt op een soort schiereiland in de zee. Er zou heel vroeger een schip gezonken zijn waarvan je de resten kan bezoeken per boot. Gaan we niet doen. We stiefelen het kasteel in maar worden teruggeroepen door een jongen, die zegt dat we entree moeten betalen. Nou, vooruit, tegen onze principes, maar voor deze keer dan. Totaal 8 euro. Ja, een kasteel. Dat betekent trappetjes op en we willen naar de toren, in de gauwigheid geteld een kleine 100 treden. Redelijk kortademig komen we boven aan. Ja, prachtig dat uitzicht. Er komt luide muziek landafwaarts. We horen later van Bas dat dat van de Villagio afkomt, een klein vakantieresort voor de yuppen. Die hebben daar alles zodat ze niet het dorp in hoeven gaan. Het is maar wat je leuk vindt. We dolen nog even rond, maar het is zo snikheet dat we afdalen en bij een bar op de hoek een kopje koffie en wat broodjes eten. Lekker hoor. Omdat we vrij laat op weg waren gegaan, besluiten we op het gemak terug te gaan naar Casa Bahati. Janny had zelf tomatensoep gemaakt en serveert pizzabroodjes erna. We gaan naar het strand. Het is er niet druk en we duiken het water in. Heerlijk verkoelend. Na ongeveer een uur valt een spetter regen uit de lucht. Hé, dat is raar. De lucht betrekt iets meer en het druppelt door. De spetters zijn weer voorbij, maar we lopen toch maar terug naar huis. Via het uiterste puntje van het strand lopen we door de straat waar de huizen langs het water staan. Ergens halverwege zit een oude man op een stoel waarnaast een mooie zwart witte hond naast ligt te slapen. Hij ziet ons, staat op en blijft tot het huis bij ons lopen. Bas en Janny vertellen dat de mensen hier niet echt diervriendelijk zijn en dat deze hond waarschijnlijk is verlaten en geen thuis heeft. Bij een huis verderop ligt bijvoorbeeld een hond aan een kort touw. Hij kan geen kant op. Ook al zou hij los lopen, dan kan hij ook niet weglopen omdat het terrein omheind is, dus waarom de hond vast zit, is een raadsel. En er zijn nog meer verhalen van schrijnende toestanden met honden. We parkeren onze irritatie en frustratie. Bas en Janny, dierenliefhebbers en vooral honden, hebben zichzelf het negeren ervan aan moeten leren. Het avondeten is kebab, gebakken kip reepjes met ui, aubergine, tomaat. We praten weer de hele avond.