Dag 4 - vrijdag 9 september 2022 - Rimini

Wat we vergeten te vertellen over de avond ervoor, is het volgende. Na het avondeten lopen we altijd nog een eind door naar de terrassen om iets te drinken maar vooral mensen te kijken. Ook daar eindigen we eigenlijk altijd op hetzelfde terras. Het terras waar ook altijd een groep mannen zit, waaronder 1-been. Hij heeft echt maar 1 been en we kennen zijn naam niet, dus 1-been. Bij die groep hoort ook een wat oudere, zware man, goedlachs en vaak het hoogste woord. Naast ons zit een klein, tenger, Aziatisch vrouwtje. Kennelijk weet hij haar aandacht te trekken en ze lopen even later zelfs samen weg. Nou, hij is het mannetje hoor. Zijn vrienden volgen met hun ogen. Er wordt wat gegrapt onderling. Natuurlijk verstaan wij dat niet, maar je ziet het gebeuren. Een klein half uurtje later komt zij terug. Even daarna hij. Hij wordt op zijn schouder geslagen alsof het een felicitatie waard is. Zij zit weer naast ons. Hij vraagt haar of hij mag aanschuiven. Dat mag. Op een gegeven moment vertrekt zij. Wij snappen het niet. Wat is hier nu aan de hand geweest? Maakt niet uit. Hij loopt als een trotse pauw rond. Echt wel leuk om te zien.

En dat was één ding dat we vergeten zijn. Het andere is dat dit het terras is waar Sofie altijd serveerde tot vorig jaar. Zij ging toen studeren, geen tijd voor bijbaantjes. Sofie was een wervelwind, met voor iedereen een warme glimlach en ook echt bij iedere gast populair. Mooie meid om te zien ook. Onvervangbaar. Tot dit jaar. Nu hebben we Speedy. Zo heet hij natuurlijk niet, maar zo noemen wij hem. Een magere jongeman met voor zijn leeftijd vast een hip kapsel, die als de wiedeweerga bestellingen opneemt en voor je neerzet. Vriendelijk ook. Hij wordt nog vriendelijker als je bier bestelt, vooral Peroni, zijn favoriete merk. Nee, dat hebben ze daar niet, maar de gedachte alleen al maakt hem blij. Vrienden voor het leven.

Afijn, naar de dag van vandaag. We vallen in herhaling, maar het is weer knetterheet. Na het ontbijt bezoeken we Befane, een overdekt groot winkelcentrum en jawel, met airco. Heerlijk! Het is een eindje lopen, maar gelukkig via veel schaduwrijke straatjes. Toch wel gemakkelijk als je inmiddels een beetje de weg weet. Onderweg zien we wel dat in Rimini flink veel wordt bijgebouwd. Wie die koopprijzen daar kan opbrengen, weten we niet. De gemiddelde Riminees verdient vast niet zoveel. En wat ook opvalt, is dat het groen op de meeste plaatsen ook nog echt groen is. Het heeft niet veel geleden onder de hitte van de zomer.

Op de terugweg gaan we zitten bij Kojak. Is ook niet zijn echte naam, maar zijn hoofd is kaal en het is een koele kikker. Elk jaar eten we bij hem een heerlijke hamburger. Hij ziet ons en er komt een grote glimlach op zijn gezicht. Toch wel apart dat hij zich ons herinnert terwijl we maar 1 keer bij hem gaan eten. Een beetje pech hebben we wel, want hij gaat nog 1 dag open en dan gaat de zaak dicht voor de winter. Hij is Braziliaans van oorsprong en gaat met zijn gezin in de winter altijd daar naar toe. Dus het is nu restjes opmaken. Dus we weten iets anders, ook lekker. Het is trouwens een man die makkelijk “te lezen” is. Er komt een Italiaans stel aanzetten die met enige arrogantie gaat zitten. Het gezicht van Kojak wordt strak, met de meest langzame tred loopt hij naar hen toe. Op elke vraag kan nog net een “si” of “non” uit zijn mond komen, maar verder geen vriendelijkheden. Vinden we wel grappig.

Rond vijven duiken we de zee nog even in. Het water is echt warm. Het kost ons geen moeite om er ineens in te plonsen. Het is niet druk in het water want het is code rood, oftewel sterke onderstroming, dus niet te ver zwemmen. Waren we toch al niet van plan.

In de avond is het op straat niet druk en dus bij restaurant Giusti plaats over. Zodra we goed en wel zitten, schuift Enver al een pizza op tafel. Even een snel voorgerecht zegt hij. Het is een dunne pizza met tomatensaus en wat kruiden. Heerlijk licht en zo op. En dan moet de rest van het eten ook nog gegeten worden. We nemen de tijd. En zoals gebruikelijk (bij ons in ieder geval): na het eten komen de likeurtjes op tafel, daarna nog een schaal met cakes, allemaal van het huis, en daarna mogen we pas de rekening vragen. De rekening is nooit hoger dan 40 euro, terwijl wij daar zelf altijd een voorgerecht en hoofdgerecht voor bestellen, drinken natuurlijk, en vandaag ook nog een toetje. En ook nu is het nog onder 40 euro. In Nederland ben je dat bijna al kwijt voor een goede lunch samen.

Op het terras later op de avond zien we Speedy niet. Wel een andere jongeman, maar die oogt niet vriendelijk en is wat slomer. Waarschijnlijk nog wat onzeker. Speedy komt toch later wel tevoorschijn. Geen blik van herkenning. Beetje jammer, maar ja. Bij dit grote café hoort een speelhal voor kleine kinderen. Net op straat staat een grote glazen box met een enorm knuffelbeest er in. Het is een soort kermisattractie, waar je moet proberen op afstand het touw door te knippen door iets aan te sturen vanaf de buitenkant. En zowaar lukt het iemand. Een klein jongetje krijgt een enorme teddybeer, twee keer zo groot als hem, in zijn armen geduwd door zijn vader. Nou, dat werkt als een magneet. Het volk stroomt toe. Een nieuwe knuffel wordt in de box bevestigd en de een na de ander probeert deze knuffel te vangen. Het lukt niemand. Na een half uur is de lol er ook weer af en is de drukte er weg. En rond twaalven gaan wij ook maar eens weg. Mooi geweest voor vandaag.