Dag 5 - zaterdag 10 september 2022 - Rimini

Tijdens het ontbijt komt kokkie Magda even aanwaaien. Of we wel eens in San Leo zijn geweest? Nee. Een blik van verbazing. Hoe lang komen we nu al hier en nooit daar geweest? Klopt. Maar we nemen ons nog maar eens voor dat een keer te doen. Het schijnt inderdaad een prachtige stad te zijn vol van historische parels, half uurtje rijden het binnenland in. Maar een stad die niet wordt benoemd in de toeristische sector is Pennabilli. Daar heeft een beroemde dichter gewoond die in dat stadje veel heeft nagelaten in de openbare ruimte. Niet alleen woorden maar bijvoorbeeld ook een grote moestuin die door de inwoners samen wordt onderhouden en zo. Ook maar eens kijken dan.

Vandaag is het markt in het oude centrum. Op zaterdagen is deze erg groot. En het krioelt er van de mensen. Waarschijnlijk hebben ook hier de mensen steeds minder te besteden en zoeken ze hier hun koopjes die ze nodig hebben. De energieprijzen zijn ook in Italië de pan uitgestegen.  Daarom sluit ons hotel in de derde week van september helemaal. Want dat is het altijd een slappe week. En zelfs die week scheelt al veel in de dagelijkse kosten. Maar wie zien onderweg ook al andere hotels die gewoon de deuren al helemaal hebben gesloten voor de rest van het seizoen. Ons hotel heeft trouwens sinds dit jaar een ster erbij. In. Rimini worden veel grote congressen georganiseerd. De organisaties daarvan plaatsen hun gasten alleen in viersterren hotels. En daar hoort ons hotel nu bij. En dat zijn lekkere inkomsten voor in de periode dat er minder toeristen zijn.

We eten die middag in een strandtent. Een gebakken eitje zou wel eens lekker zijn. Vorig jaar was er nog een restaurantje dat dat serveerde, maar die is er niet meer of heeft de kaart veranderd. We zorgen ervoor dat we onder een overkapping zitten, want de lucht is wat dreigend. We zitten net op het randje. En ja hoor, er valt regen. Een minuut of vijftien lang. Maar in die vijftien minuten vindt er een totale verhuizing van de rest van de tafels op het strand naar binnen of onder de overkapping plaats. Want ja, Italianen houden niet van regen. Het haar gaat ervan in de war zitten, dat is al 1. Wij vinden het wel even verfrissend. Zodra het weer droog is, is al snel niet meer te zien dat het heeft geregend.

Nadat hij een voetbalwedstrijd via de laptop op televisie heeft gekeken, gaan we voor de laatste keer eten bij Giusti. Het is erg rustig dus heeft Enver ook wat meer tijd om af en toe te komen kletsen. Nadat alle extra lekkernijen weer op tafel zijn gekomen, nemen we hartelijk afscheid. Enrico, de stillere van de twee, geeft ons zelfs een knuffel en kussen op de wang. Enver, Albanees van oorsprong en daarin wat meer terughoudend, doet dat dan ook. We drinken nog iets op het terras bij Speedy. Er iets van herkenning, maar waar komen we nu ook alweer vandaan, vraagt bij? Hollanda. Oh ja. Zou bij daar werk kunnen vinden? Ja natuurlijk. In de horeca zitten we te springen om mensen. Waar dan? Begin eens in Breda (hij houdt niet van Amsterdam). Vindt hij leuk. En waar zijn dan de bergen? Uh, die hebben we niet. Oh, dat is een tegenvaller. Wij vermoeden dat hij niet weet waar Nederland ligt of dat hij zijn school niet heeft afgemaakt. Hij zal dus wel niet naar Nederland komen om te werken