Dag 16 - maandag 16 september - Rimini

We besluiten niet zo vroeg weg te rijden. We hebben alle tijd. In alle warmte pakken we de laatste dingen in, houden een koffertje apart voor een overnachting en laden alles in de auto. Bij het ontbijt nemen we weer afscheid van Marie en Magda, de kokkin. Gaan we nu al weg? Ja, maar waarschijnlijk zien we elkaar volgend jaar weer. 

Rond half tien rijden we weg. We duiken direct de file in. Het zal werkverkeer zijn, maar ook vertrekkende motorliefhebbers en bezoekers die een weekendje zijn geweest. Na Rimini wordt het rustiger. Tot aan na Verona. Daar staat een lange file, die ons zeker een uur vertraging oplevert. Uiteindelijk zien we wat er aan de hand is. Aan de andere kant van de weg is een vrachtwagen compleet uitgebrand, tot aan het staal aan toe. Er staat een ambulance, maar we hopen dat de chauffeur op tijd weg is kunnen komen. 

We rijden via Oostenrijk en verheugen ons op een bord goulashsoep. Gezien de tijd zou dit rond 6 uur moeten lukken bij het restaurant op de Fernpass, restaurant Zugspitzblick. Daar hebben we al eens eerder gezeten. Er lopen wat mensen om foto’s te maken van het prachtige uitzicht. Het restaurant lijkt wel dicht. We voelen aan de deur. Ja, verrek, dicht. Om half zes elke dag dicht. Nou zeg, wat een gemiste kans voor dit restaurant. Ze zullen het niet nodig hebben. Maar wij hebben die goulashsoep nodig! Afijn, dan in Zuid-Duitsland maar eens kijken. 

Dat wordt ‘m ook niet. In plaats daarvan curryworst met friet en een schnitzel met friet. Ook lekker. Een auto met Nederlands kenteken stopt ook even. Die man moet plassen. Als hij ziet dat er kleingeld nodig is, wat hij niet heeft, adviseren we hem wild te plassen. Wat hij even verderop ook doet. Brabanders. 

Het idee is om te overnachten, in ieder geval haar idee. Zijn idee is om lekker door te rijden. Als het echt niet meer gaat, kunnen we onderweg altijd nog stoppen om te overnachten. Dat gebeurt niet. Bij een volgend kopje koffie onderweg, duiken ook de Brabanders de parkeerplaats op. De rusttijden zijn gelijk. “Moet je nu alweer plassen?” brak gelijk het ijs en we praten even. Hun dochter is een maand geleden verhuisd naar Brescia en heeft een relatie met een Italiaan. Ze zijn haar nu wezen opzoeken. He liefst zouden ze in haar buurt gaan wonen, maar ze hebben nog een zorgenkind, een zoon, thuis die op een zorgboerderij woont. Die kan niet mee. Dus blijven ze in Nederland. Ja, keuzes. Na deze keer passeren we ze nog een keer op de snelweg, we knipperen met de lampen en daarna zien we ze niet meer.

Een aantal verkeerswerkzaamheden - hoe kan het ook anders in Duitsland - remt onze snelheid maar rond drie uur ’s nachts staat de auto weer voor ons huis. Het is weer prachtig geweest.