Dag 19 en 20 (september) - Rimini

We vertrekken naar de laatste bestemming in Italië, Rimini. Het is alsof er niets gebeurd is de volgende dag, maar na het warme afscheid van Bas en Janny stuurt de auto navigatie ons toch rond het dorp. Kennelijk zijn de wegen door het dorp niet begaanbaar. Terugkijkend was het toch heel bijzonder. De flitsen begonnen al in de vroege nacht. Het onweer hield aan tot vroeg in de middag. Behoorlijk natuurgeweld. Dat hebben we niet in Nederland. Afijn, de reis gaat voorspoedig tot de Abruzzen, de regio van Pescara. Vanwege de werkzaamheden aan viaducten en wegen houdt het behoorlijk op. Maar daarna gaat het weer de goede kant op. Halverwege de middag arriveren we bij hotel Cristallo. We waren vergeten te melden dat we de auto graag in de garage zetten. Maar we wagen het er op. Is er geen plaats, dan is aan de overzijde een betaalde parkeerplaats. We staan voor de camera van de parkeergarage en we horen (in het Engels maar voor het gemak in het Nederlands vermeld) - zonder zelf nog maar iets te zeggen een enthousiast - “Oh, hallo! Daar zijn jullie weer, ik doe de garage open”. Nou dat is nog eens leuk terugkomen. We boeken 2 nachten zodat we 1 dag hebben om een beetje te ontspannen voordat de lange rit naar Nederland begint.

En ontspannen doen we. Gewoon een beetje wandelen, koffietje drinken en uiteraard weer lekker eten in het restaurant Giusti. Enver, de ober, weet zelfs onze namen nog. Misschien heeft hij het ergens opgeschreven, maar wij vinden het wel aardig van hem. Het is prachtig weer. Maar in dit weekend is het niet zo druk. Een paar hotels zijn zelfs al gesloten. Ook Cristallo zal op de dag van ons vertrek de deuren sluiten. Zij het voor 1 week, want in de week van 1 oktober vindt de Grand Prix plaats op het racecircuit dat zo’n 15 kilometer verderop ligt. Dan zal Rimini weer afgeladen vol zijn en zullen veel hotels voor die week de deuren weer openen. Voor nu is het wel even lekker dat het niet zo druk is. Op de laatste avond eten we wat vroeger dan normaal, rond zeven uur in de avond. Daarna drinken we nog een kop koffie bij Sofie, zij het dat Sofie al naar haar studie is vertrokken. Maar er loopt nog een andere serveerster, zo dun dat je er bijna doorheen kunt kijken, die nu enthousiast naar onze tafel komt. Ook zij herkent ons en begint een heel verhaal, maar het is geen Sofie, daar kunnen we het lang en breed over hebben. En zo eindigt onze laatste volle dag in Italië.