Dinsdag 18 september 2018

De dag begint opnieuw met hoge temperaturen. De dertig graden wordt snel voorbij gelopen. Tegen half elf zijn we klaar voor vertrek. De bagage is groter geworden door onze gesprekken met Bas en Janny. We hebben veel informatie gekregen over het leven in Calabrië en Italië in het algemeen, levenslessen en ervaringen, beschouwingen, tips en adviezen over van alles en nog wat. Een paar voorbeelden. Neem niet alles voor vanzelfsprekend aan, blijf kritisch en stel vragen over het waarom. Niet om gelijk te hebben en te krijgen, maar om je mening te vormen. “Vind ik”, zoals Bas zijn redenaties altijd afsluit. En dat is dan een uitnodiging om jouw mening te geven. Blijf betrokken bij wat er in de wereld gebeurt. Wees je ervan bewust dat een ander het niet altijd zo goed met je voorheeft als dat jij dat wel doet. Leg veel op schrift vast. Het komt altijd wel een keer van pas. Met een lichte brok in de keel reizen we af. De kortste route is prachtig. Rechts de kustlijn, links beschermde natuurgebieden, eigenlijk aaneengesloten. We rijden van stad naar stad en er doorheen. Beste flinke stadjes ook nog. En hier en daar worden nu complete dorpen uit de grond gestampt. De regio lijkt qua inwoners te groeien of het zou ook zo maar beter door de toeristen kunnen worden gevonden. Dat het erg droog is geweest, zien we aan de vele grote rivierbedden die leeg zijn. Misschien is dat elk jaar wel zo. Maar dat weten wij niet. In het najaar zullen de verder in het land gelegen heuvels en bergen wel weer voor vocht zorgen. En op de meest vreemde plekken is ineens een hotel in aanbouw, groot. Wel een rare plek. Het uitzicht vanuit het hotel is een enorme elektriciteitscentrale. Of je daar nu op zit te wachten? Langs de kustroute ligt een spoorlijn, het lijkt wel een enkel spoor. Geen trein te bekennen. Tot we tijdens de lunchstop ineens de trein voorbij zien razen: 1 locomotief met 1 wagon en voor zover wij konden zien 3 reizigers. Het is op de weg niet druk. En dat alles moet kunnen, zien we bij een auto die “koud” pallets op het dak van zijn auto houdt en deze met zijn linkerhand vasthoudt, zodat ze er niet afglijden. We zien ook nog een paar hoertjes langs de weg. Of ze klandizie krijgen? Geen idee, ze staan in niemandsland. Net voor Taranto en voor we de autostrada opgaan, drinken we een glas melk (ja, hoe Nederlands wil je het hebben) en eten we een broodje kaas. De gemiddelde toerist zal er niet stoppen. Het ziet er niet uit, het lijkt vies, er zitten op het kleine terras een aantal mannen bier te drinken, veel lege flessen moeten we passeren, vrouwen niet gespot, maar ja, wij hebben trek. Binnen is het schoon, de bierdrinkende mannen zijn vriendelijk, maken plaats en het eten is lekker. Het is natuurlijk geen plaats om nog rond te struinen, dus we vervolgen onze weg. De regio Puglia, waar we vorig jaar zijn geweest, is herkenbaar. Hier en daar een Trulli, klein huisje van gestapelde stenen, en omheiningen van in metselspecie gelegde rotsstenen. Wij zouden dat nu een soort schanskorven noemen. De lucht begint na Bari wat te betrekken en er valt wat regen. Niet dat de temperatuur afneemt, nee, geen verschil. Rond half acht komen we in Hotel Regent in Pescara aan. Gevraagd was om een kamer met zeezicht. Nou, die krijgen we. Prachtige kamer met vol zicht op zee, groot balkon met een mooi zitje. Hier houden we het goed vol. Later lopen we naar de pizzeria even verderop waar we hopen Eldo aan te treffen, de Albaniër met wie we in eerdere jaren hier een leuk contact hebben opgebouwd. Maar allereerst heet hij Elton en hij werkt vanaf 1 oktober pas weer in de pizzeria. De jongen die er nu werkt, vertelt ons wel waar hij tot 1 oktober werkt. We zullen hem zeker opzoeken. De pizza is in ieder geval heerlijk.