Dag 6 (september) - Rimini

De laatste volle dag in Rimini. We zijn nog niet gaan zwemmen in de zee, dus dat is het plan. Gelijk alles mee zodat we na het ontbijt direct kunnen doorrennen. Is niet ver, 5 minuten hoogstens. Licht bepakt vertrekken we na weer een heerlijk ontbijt. We huren geen strandbedjes, daarvoor zullen we er te kort zijn. De handdoeken op het zand, schoenen, korte broek en jurkje erbij en hup, die tenen in het water. Het is niet koud, alhoewel de eerste duik altijd net iets te verfrissend is. We plonsen wat rond en gaan daarna zitten op de handdoek na te gloeien. Na zo’n 10 minuten staat ineens de verhuurder van de strandbedjes naast ons. Wat wij doen, mag niet. Je mag niet zomaar een handdoek wegleggen en daar gaan liggen. Want we liggen ook nog eens in de strook waar de politie langs moet als het nodig is. Pardon? Er zitten zoveel mensen op “die strook”. Gaan die ook weggestuurd worden? We hebben helemaal geen zin in die discussie en pakken op. We hebben gezwommen, dat was het doel. Hij had ons ook kunnen vragen of we een bedje bij hem wilden huren, dan was het gesprek misschien heel anders verlopen. Basta. We gooien de natte boel af in de hotelkamer en gaan maar weer aan de wandel richting Rimini Zuid. Het is heel warm, dus we gaan langs de winkels, eettenten en immens veel hotels, waarvan een groot aantal er sinds de zestiger jaren staat. Het is zo’n beetje 6 kilometer tot het verste punt. In ieder geval stopt daar de bebouwde omgeving. Ook daar is de gemeente Rimini aan het verbeteren en maken ze ook een autovrije boulevard. Prachtig hoor. Dat is links af. Wij gaan eens rechtsaf. Daar is een breed opgezet mini centrum met restaurants en winkels. De helft is dicht, het is siësta tijd. Maar dit stukje Rimini hebben we nog niet eerder gezien. Ook leuk.

Onderweg drinken we een kopje koffie op een terras in de schaduw, maar wel zo dat we alles kunnen blijven bekijken. Op een gegeven moment komt er zo’n rasta Afrikaan, als Bob Marley, voorbij in veel te grote kleren (of misschien hoort dat wel zo tegenwoordig). Hij ziet ons roken en vraagt om een sigaret. De kunst is een duidelijk “no” te geven en het gezicht dan af te wenden. Dan taaien de bedelaars en zwervers wel af. Ook dit keer. Een wat ouder stel wil net vertrekken en de man kijkt goedkeurend naar onze aanpak. En dus begint hij een gesprek. Of we Italianen zijn? No, no, Ollandesi. Ook goed. Maar vervolgens steekt hij een heel verhaal in het Italiaans af. We kunnen er iets van maken. Italië is een smeltkroes van verschillende nationaliteiten geworden en die brengen niet allemaal goeds mee. Dat wil hij even kwijt. Wij bevestigen zijn verhaal met af en toe “si, si, si” en hij wenst ons nog een fijne vakantie. Alweer een vriendelijk mens ontmoet.

Het is zondag en dat merk je aan het strand gaande publiek, bijna alleen maar Italianen. De zondagmiddag is voor de familie. Met het hele gezin, broers en zussen, opa’s en oma’s bij elkaar zijn om te eten, drinken en veel praten. Dus rond het middaguur verdwijnen de strandgasten. Wij lopen via het strand terug en we zien wel nog veel Italiaanse wandelaars bij het water. In het hotel rusten we wat, we gluren vanaf het balkon over straat en strand. Hij gaat even liggen. Dat even wordt zo’n 2 uur, compleet van de wereld. Later in de avond hebben we opnieuw niet direct plaats bij Giusti. Even een kopje koffie verder op en bij de nieuwe poging hebben we prijs. Er staat net een gezin op van tafel. Gelijk confisqueren. Het laatste avondeten in Rimini en daarna nog het laatste glaasje wijn en bier bij Sofie. Het is mooi geweest.