Dag 16 - 19 september 2021 - Rimini

De laatste dag in Rimini. Hij begint vroeg voor ons doen, voor 8 uur zitten we op het balkon. Het is (voor ons) niet koud, maar wel bewolkt. De weersvoorspelling geeft het ook aan, het kan zelfs even regenen. Maakt niet uit, hup, de korte broek aan en na het ontbijt aan de wandel. We gaan nog eens kijken bij het havenhoofd en we zien wel waar we nog zin in hebben. Italianen op straat zien we bijna niet, zelfs aan het strand geen wandelende families. Dat klopt ook wel. Het is bewolkt en Italianen zijn gevoelig voor regen. Kennelijk smelten ze daarvan. Althans, dat denken ze, vermoeden wij. Om een uur of 11 spatten er dan toch wat druppels uit de lucht. De Italianen die toch op het strand zijn, komen er afgerend. Terug de auto in en naar huis. De paraplu’s worden bij de winkels vooraan gezet. Handel. Maar de regen is zo weinig en droogt vanwege de temperatuur zo snel op dat een plu niet nodig is. Sommige hotels en restaurants hebben de deuren voor dit jaar al definitief gesloten. “Gesloten en tot ziens in 2022” staat op de deuren. De elektrische steps staan in grote rijen naast elkaar. Worden ook niet meer gebruikt. Het begin van de winter. Dan wordt het stil in Rimini. We maken het voorproefje nu mee. 

Rond een uur of 2 gaan we een hamburger eten bij Kajak, de kale man met zijn tropische bar. Ook hij vindt het leuk - denken we - ons weer te zien en maakt (heeft) tijd om wat langer met ons te kletsen. Of we al een huis hebben gekocht, vraagt hij. Nee joh, we zijn op vakantie. Hij zal eind oktober zijn tent sluiten en dan vertrekt hij naar Zuid-Amerika, Brazilië is zijn favoriet. Hij blijft daar dan de hele winter om te surfen. Ja, hij is zo’n gezondheidsdier. Gezond eten en leven, spullen spelen geen rol. Dus wat hij verdient in de drukke zomers in Rimini met zijn bar en wat fitnesslessen geeft hij in de winter uit in Zuid-Amerika, maar omdat hij daar alleen maar op het water is, is dat een goedkoop leven. Waarschijnlijk heeft hij daar inmiddels ook vrienden waar hij verblijft. Zijn mama staat in de bar ook achter de bar geamuseerd te kijken naar ons gesprek met hem waarin we toch ook weer pogingen doen om Engels met Italiaans te mixen. Nu nemen we ook voor 2021 afscheid van Kajak, zij vrouw en mama, die allemaal met een brede lach ons welgemeend uitzwaaien. Het ziet er in ieder geval erg oprecht uit.

We gaan vanavond iets vroeger eten dan normaal. Dat komt gewoon zo uit. Bij Giusti staat de televisie aan. Italiaans voetbal. Eet gasten zijn er niet veel, maar een groep mannen zit binnen naar de voetbal te kijken. Er wordt af en toe luid meegeleefd met de wedstrijd. Ach, wat maakt het uit. Een meisje, jonge twintiger, gaat in de buurt van de mannen zitten om een hapje te eten. Een oudere Italiaan, zeker wel boven de 60, schuift af en toe bij haar aan tafel. Niet ongevraagd, zij begint het gesprek met hem. Omdat het zo rustig is, kunnen we het gesprek bijna helemaal volgen. Zij spreekt geen Italiaans. Dus spreekt hij Engels, best wel goed. Dan moet hij haast wel in het zakenleven zitten of hebben gezeten, want zeker die generatie heeft geen Engels op school geleerd. In het begin is het gesprek nog vrij algemeen. Maar bij de tweede keer dat hij bij haar aanschuift wordt het al wat vrijpostiger. Zelfs zo, dat hij haar uitnodigt om de nacht met hem door te brengen. De dag daarna moet ze dan wel weer weg. En hij is gewend om zijn zin te krijgen, dus… Ze reageert niet geschokt of boos. Misschien is ze er wel op uit. Wij weten het niet. We weten ook de afloop niet, want als wij weggaan zijn zij en hij er nog. Ze zoeken het maar uit. 

Bij het eten bestellen we een half litertje rode wijn. Enver weet niet wat hij hoort, omdat een glaasje wijn wel eens door haar wordt besteld, maar een halve liter voor beiden, dat is vreemd. Ook Enver heeft meer tijd en komt regelmatig even een praatje houden. Enrico komt vanaf zijn afdeling ook weer even bij ons staan. En op het moment dat we Thomas iets vragen en hem bij zijn naam noemen, zien we dat hij dat erg leuk vindt. Beetje persoonlijker. Giusti zal in november en december dicht zijn, maar op 1 januari wordt de deur weer geopend. De mannen maken lange dagen. Zij zijn er vanaf de lunch tot zeker na middernacht. Dag in, dag uit. Het restaurant is ook voor ontbijt vanaf 7 uur geopend, maar dan staat er een andere ploeg. Na ons eten en de likeurtjes nemen we nu dan toch voor dit jaar definitief afscheid van Enver en Enrico. Het is uitgestorven op straat, maar we strekken toch nog even de benen. Op een enkele plaats staat een supergroot televisiescherm in een restaurant waar nog sport op is. Wat groepjes mensen kijken er naar, vanaf straat, want zo groot is het scherm. Maar meer beweging is er niet. Ook wij gaan de rust in.