Dag 17 - 20 september 2021 - Vipiteno

Vandaag hebben we een kleine 500 kilometer voor de boeg. We reizen af naar Vipiteno in Noord-Italië, Sud-Tirol, in de Dolomieten oftewel de Italiaanse alpen. Daar zijn we al eens eerder geweest voor een overnachting op de heenweg. De hotels zitten veelal vol maar we weten een kamer te boeken in hotel Rosskopf, toevallig ook het hotel waar we eerder geweest zijn. Mooi hotel in Duitse stijl, makkelijk te vinden en op loopafstand van het centrum.

Die omgeving is hartstikke geschikt voor wandelaars. In Rimini doen we het op ons gemak. We hebben de tijd. We worden steeds handiger in het koffers pakken dus dat is zo klaar. We nemen uitgebreid afscheid van kokkie, die Magda heet. Komen we na al die jaren ook achter. Ook Teija, de receptioniste, houdt ons nog even aan de praat. Geen punt. Is gezellig. Zij gaat deze winter voor het eerst sinds het begin van de corona weer naar Finland om haar moeder te bezoeken. Ah, daar komt haar aparte naam vandaan. We vergeten door al het gepraat bijna nog af te rekenen, maar natuurlijk herinnert Teija ons daar nog even aan. Ja, zulke goede vrienden zijn we nu ook niet dat we gratis komen logeren. Rond een uur of tien reizen we dan af. Het is al ruim 25 graden en belooft in Rimini weer een zonnige dag te worden.

Het is maandag en een perfecte dag om te reizen over de autostrada. Wel veel vrachtverkeer maar dat zit vooral op de rechtse baan. De andere auto’s rijden lekker rustig. Iedereen lijkt de tijd te hebben. Ondanks de relatief korte rit stoppen we regelmatig voor een koffie of een been strek moment. Naast de snelweg, bij Mantova, net voor Verona (vlakbij het Gardameer), ligt een enorm groot outlet centrum. Elk jaar denken we weer: zullen we dit even bezoeken? Maar ook dit keer besluiten we weer door te rijden. De temperatuur onderweg schommelt tussen de 20 en 25 graden. Het zou volgens de voorspellingen in Vipiteno maximaal 16 graden worden. Ai, dat is wel koud. Na Trento gaan we nog een keer koffie drinken. Gelukkig hoeft daar een truitje nog niet aan. Aan een picknick tafel nuttigen we de koffie half in de schaduw. Op het grasveld laat een stel een hondje uit. Wat een prachtig klein hondje! Natuurlijk moeten we die even aaien. Het blijkt een chihuahua zoals deze:

Zeg nou zelf, wat een dotje. De eigenaren komen uit München. Waar wij naar toe gaan? Naar Vipiteno. Oh, dan moeten we zeker slager Maier bezoeken, want de man levert kennelijk wijn aan die slager. En die slager heeft ook heerlijke salami. We moeten er gaan kijken vindt hij. Afijn, we babbelen nog wat en stappen weer in de auto voor de laatste kilometers. Even later komt een auto links naast ons rijden en die blijft even hangen. Blijkt het de Munchenaren te zijn die druk zwaaiend, nog net niet toeterend, ons passeren. Leuk. Hotel Rosskopf is gauw gevonden. Het is trouwens ook het einde van de tolzone. Gelukkig is niet die verwachte 16 graden, maar rond de 20. Maar als we het stadje in wandelen, koelt het snel af, in ieder geval voor het gevoel. Toch maar even een iets warmere jas gekocht voor haar. Vipiteno is een leuk stadje om even te verblijven. Maar je merkt aan alles dit geen stad is om in de avonden lang te blijven hangen. De winkels zijn er voor Italiaanse begrippen vroeg dicht en veel restaurantjes zijn er niet. We herinneren ons restaurant Lilie waar we de vorige keer ook goed hebben gegeten en het is ook weer snel gevonden. Daar gaan we vanavond eten. We vinden ook slager Maier. Alles wat daar in de schappen en vitrines ligt, ziet er inderdaad goed uit. Maar de prijskaartjes ook. Geen tasje gevuld. Vlakbij het hotel doen we nog wat boodschappen in de Spar. Om een uur of acht lopen we terug naar het centrum, naar restaurant Lilie. De stad is uitgestorven. Het restaurant gelukkig niet. We eten er typische streekgerechten, heerlijk. Naast onze tafel zitten 7 Italiaanse jonge meiden die enorm veel schik hebben samen en naar ons gevoel vergeten te eten. Muziek in de tent is niet nodig. De dames geven geluid genoeg, niet vervelend overigens. Daarnaast zit een bejaard stel, helemaal opgedoft. Die zijn echt uit eten. Veel tekst hebben ze samen niet. Maar dan komt het toetje. Mevrouw heeft iets van een ijs coupe met rode besjes er op. Die vindt ze niet lekker. Meneer schuimt ze er af maar het gezicht van mevrouw blijft op “het is niet lekker” staan. Grappig. 

Normaal maken we na het eten nog een wandeling en strijken nog ergens neer voor een kopje koffie of iets anders. Hier niet. De straten zijn leeg en of er nog ergens koffie kan worden gedronken? We kijken er niet eens meer naar. We zijn eigenlijk best wel moe. Dus hup, naar het hotel en slapen.