Dag 4 - 8 september - Rimini

Als we rond middernacht denken te kunnen slapen, hebben we het mis. Het is bloedheet op de kamer. De airco werkt niet. Dat is raar. Dan maar proberen in 28 graden te gaan slapen. Dat proberen duurt een paar minuten. Dat wordt ‘m niet. Hij gaat naar de nachtwaker om hulp te vragen. Die reset de kaart van de kamer, want daar zal het dan wel aan liggen. Nog eens proberen. Weer niet. Weer naar beneden. Ja, de nachtwaker moet echt mee naar de kamer, want misschien is er iets wat hij moet doen aan het systeem, wat wij niet kunnen en mogen. Nee, hij weet het nu ook niet meer. Hij belt met de zoon van de eigenaar van het hotel (denken wij). Alles wat we geprobeerd hebben, hebben we goed gedaan. “Nee”, zegt de nachtwaker, “de balkondeur hoeft niet gesloten te zijn om de airco te laten werken”. Dat vinden wij vreemd. Want dan zou de airco altijd loeien zelfs als de deur wagenwijd open staat. Afijn, het is niet anders. Het zal een broeierige nacht worden. Toch nog 1 keer proberen. Het systeem zegt: “deur is open”. Ja, zie je wel, dat dachten wij al. Die deur moet dicht zijn. We sluiten de balkondeur en 5 seconden later gaat de airco aan, luidkeels met koude lucht. Hij gaat nog maar even naar de nachtwaker om te melden dat het werkt. Dat klopt, zegt hij, want hij was vergeten in het grote systeem voor deze kamer de airco te activeren. Aha. Opgelost. Na een minuut of 10 zetten we de airco af want het maakt nu wel veel lawaai. Dat kan ook niet anders, want het moet een aantal graden compenseren. Maar de buren willen misschien ook slapen. In de vroege ochtenduren is de kamertemperatuur alweer hoog opgelopen. Kort nachtje dus. Maar een voordeel: de zonsopgang gezien. Foto van gemaakt. Prachtig!

We maken een strandwandeling. Er staat een fikse wind. Dat is niet erg. Het verkoelt lekker. De badkleding is aan, want misschien nemen we nog een duik in het water. De vlaggen zijn rood, dus dat betekent een sterke branding en niet te ver het water in. Die duik nemen we niet. Tijdens het lopen liggen er toch nog wel wat kwallen op het strand. Grote. Die willen we in het water niet tegenkomen. Dan alleen met de voeten waden in het water. Ook fijn. Na een tijdje zien we ineens een grote drom mensen bij elkaar op het strand. Is er iets gebeurd, is iemand onwel geworden? Nee hoor, ze zijn aan het gymnastieken. Niet Nederland in beweging, maar Rimini in beweging. Jong en oud. En iedereen kan meedoen. Of wij twijfelen om mee te doen? Nee hoor, geen seconde. Wij keren juist terug om in een strandtentje iets te gaan drinken. Zitten dus. En kijken naar de beweging om ons heen.

Vroeg de middag lopen we de straat Via Regina Elena af richting het kanaal dat de stad in tweeën splijt. Tijd om te lunchen en dat doen we eens bij Giusto. Het valt een beetje zwaar, dus de stappenteller moet sprongen maken om dat weer te compenseren. We gaan op zoek naar een vestje voor haar voor ‘s avonds, voor het geval het laat in de avond misschien toch wat frisser wordt en korte mouwen net niet meer kunnen. We vinden het niet. Jammer dan. We kopen nog wel een ijsje bij een ijssalon. Tenminste, dat is de bedoeling. Maar dan zien we de ijscoupes op de kaart en daar kiezen we uit. Er staan 2 coupes op de kaart met verse aardbeien. En laat zij nu net die coupe kiezen waar geen ijs bij zit, maar alleen aardbeien met slagroom. Ook lekker hoor, maar een enorme suikerbom. Hij had een coupe met de smaak van tiramisu. Best oké, maar achteraf hadden we dus toch beter een ijsbekertje moeten kopen.

In de avond zit Giusto vol, tenminste de buitentafels. Maar Enver geeft het een kwartiertje en dan zal er wel een tafel vrij zijn. En dat is ook zo. Het is niet dat het heel druk is in Rimini, maar het is bij dit restaurant altijd druk. En het blijft maar doorgaan. Dan zal het er de meeste mensen wel smaken. Tot 12 uur ‘s nachts kun je nog aanschuiven voor een maaltijd. En ook moeten wij daar zelf niet aan denken, het gebeurt. Later drinken we nog wat lekkers bij het koffietentje verderop. Dit keer is er weer een andere ober, een Aziaat, een jonge vent, die zichzelf helemaal ziet zitten. De arrogantie druipt er af en met een paar korte kreten neemt hij onze bestelling op en levert die dan af. Als hij even niets te doen heeft, staat hij buiten voor de zaak een elektronische sigaret te roken in een houding die je gevechtsklaar zou kunnen noemen. Heel apart. Wij noemen hem dan ook Jackie Chan, de bekende Aziatische acteur die goed is in vechtsport. Deze jongen mag overigens de schoenen nog niet dragen van Jackie Chan, maar voila. Zijn dienst zit er rond 11 uur bijna op, dus hij presenteert alvast de rekening. Ja, nu even betalen. Ook geen alstublieft er achteraan, nee gewoon betalen. Dat gebeurt hier in al die andere keren nooit en zeker niet op.die manier. Maar goed, het kan ook maar betaald zijn. Het zou ons daarom niet verbazen dat hij er morgen niet meer werkt. De ogen van de baas van het spul zijn al een hele tijd op hem gericht. Het mag allemaal onze pret niet drukken. Er is genoeg te zien waar we wel om kunnen lachen. De te korte broekjes van jonge meisjes maar ook van oudere dames die dat echt niet meer aan moeten doen, schattige hondjes en grotere honden die alle kanten op gaan, kleine kindjes die allemaal een groot knuffeldier willen waarvoor vader of moeder tegen betaling een grijptang zo moeten bedienen dat ze deze kunnen pakken. Een kindje die de weigering van ouders gewoon accepteert en een ander ventje dat van nijdigheid alle kanten op stuitert en dan alsnog zijn zin krijgt. Een mooi schouwspel en dat elke af weer.