Dag 13 - 17 september - Rimini

Het belooft weer een warme dag te worden. Het is de laatste volle dag in Rimini. We doen het rustig aan. Een lange strandwandeling, een duik in het bet wel warme water en er is alweer een groot gat in de dag geslagen. De toeristen, andere dan de Italiaanse, zijn nu echt wel grotendeels verdwenen. De winkels gaan steeds vaker in de middaguren dicht en de Riminezen doen een dutje. Wij frissen ons gauw op om ergens wat te gaan eten. Niet ver van het hotel, waar we elke dag wel een aantal keer voorbij lopen, ziet het menu van Joe’s Pizzeria, er ook goed uit. We gaan zitten. De eigenaar of wat hij er ook is, komt aan onze tafel. Het blijkt een enorme grapjas. Die kleine dikkerd met zijn olijke gezicht maakt ons telkens aan het lachen met zijn grappen. Ook als het niet aan onze tafel is. Er komen bijvoorbeeld 2 jonge vrouwen aan de tafel naast ons zitten. Hij gooit al zijn charmes in de strijd maar zo overdreven, dat je er wel om moet lachen terwijl hij naar ons zit te knipogen. De jonge vrouwen trappen er natuurlijk niet in. Het ligt er allemaal veel te dik op. Hij zegt tegen Joe dat hij wel acteur had kunnen worden. Joe heeft gelijk zijn antwoord klaar. Natuurlijk, dan is Antonia Banderas, een heel bekende Spaanse acteur in Hollywood. En als je dit nu leest, dan denk je, hoezo is dat grappig. Dat klopt, maar het is het gezicht en de gebaren van Joe die niet op papier te vatten zijn. Dat maakt het nu juist zo grappig maar voor de lezer niet te begrijpen. Geloof ons maar, het was leuk.

In de middag pakken we alvast zoveel mogelijk spullen in. Omdat het hotel morgen sluit, willen we niet tot het laatste moment wachten. De eigenaren zijn er morgenochtend zelf om half 8. Wij zullen er dan ook zijn om het ontbijt te genieten en dan te vertrekken. We kunnen tot 11 uur ontbijten, maar dat vinden we nu wel erg ongepast, zeker omdat we een extra nacht mogen blijven. In de avond eten we redelijk vroeg bij Giusto. En het was weer heerlijk. En opnieuw nemen we afscheid van Enver. Hij vraagt zich toch af of we misschien volgende week toch terug komen. Want we hadden vorige week toch al afscheid genomen voor dit jaar? Nee, dit jaar was nu echt de laatste keer. Een hartelijk afscheid volgt. We gaan toch maar weer eens naar het koffietentje verderop. De arrogante Aziaat werkt er kennelijk niet meer. Dan drinken we er nog wat. Maar om nou te zeggen dat het nog echt levendig is… Nee, dat niet meer. De Italiaanse kinderen moeten morgen weer naar school, dus de gezinnen zijn niet veel meer op straat. Er lopen nog wat groepen mensen, maar het houdt niet over. Dan nog maar een wandeling over de boulevard. Daar is altijd nog wat te zien en horen. Het is nog aangenaam warm, lekker hoor.