Dag 6 en 7 - 10 en 11 september - Rimini en vertrek naar Calabrië

Dag 6

Alweer de laatste volle dag in Rimini. Het lijkt wel of we al 2 weken onderweg zijn en tegelijkertijd gaat de tijd ook weer snel. Het is vroeg al heel warm. Een stralende blauwe lucht en we gaan weer over de 30 graden heen. Het waait dan ook niet zo hard, dat scheelt ook de in de beleving. Na het ontbijt zien we kokkie, oftewel Magda, de vrouw van de eigenaar van ons hotel die ook het restaurant daar runt.  in de omhelzing worden we zowat fijn geknepen. Ze lijkt niet ouder te zijn geworden, maar vertelt ook dat ze het wat rustiger aan zijn gaan doen. Binnenkort wordt ze oma van het zesde kleinkind en (om dezelfde woorden te gebruiken), ze kijkt als een kind zo blij. Haar kookkunsten kunnen we op YouTube volgen. Voor degenen die dit interesseert: hier is de link: https://youtu.be/HlenymtMY30?si=2sEgXQX18N8_L6pj.

We maken een lange strandwandeling nu richting Rimini noord. Het is best druk op het strand. Voor we het weten zijn we een behoorlijk eind verder en is het tijd voor een kleine versnapering. Wat er op het strand is, zijn vooral wandelaars. Het is echt te warm om op een zonnebedje te liggen. En als we al lang en breed bij een strandtentje wat zitten te drinken, bewegen de eerste zonneaanbidders zich weer richting de boulevard. Dat zijn de hotelgasten waarvoor de lunch in het hotel weer klaar staat. Het is een massale uittocht. Via de Via Regina Elena met alle winkels en restaurantjes lopen we terug richting het hotel. Zo’n 100 meter voor het hotel ontmoeten we Kojak. Zo heet hij natuurlijk niet, maar hij heeft een kaal hoofd en runt een bar waar je heerlijke hamburgers kunt eten. Elk jaar zitten we er wel even en hebben een praatje met hem en zijn vrouw en zijn moeder, als ze toevallig even uit de keuken is. Kojak heet, weten we nu, Antonio. Vandaag is hij voor het laatst open en dan sluit de bar voor het winterseizoen. Hij vertrekt dan weer naar Brazilië waar hij de watersport beoefent. Of hij nu oorspronkelijk daar ook vandaan komt, weten we niet zeker. Het zou zo maar kunnen. Dit keer eten we er niet. Misschien later. Zo niet, dan tot volgend jaar. Dat later komt er niet meer van. We frissen ons in het hotel op een wandelen naar een overdekt winkelcentrum. Buiten is het snerpend heet, maar daar is het waarschijnlijk lekker koel binnen. We passeren de bar van Antonio en de luiken zijn gesloten. Zijn seizoen is klaar. Basta. Het is ongeveer 2 kilometer lopen naar Le Befane, zo heet het winkelcentrum. Eerst maar even wat eten. op de verdieping is een hele grote ruimte met verschillende restaurant vlak naast elkaar in het midden van die ruimte. Zelfs een Japans restaurant. We kiezen voor een soort grillrestaurant en dit keer geen hamburgers of iets van die geest, maar een heerlijke Kentucky salade, in Nederland zouden ze zeggen: Caesar salade. Verschillende slasoorten met gegrilde kip, tomaatjes, paprika en een heerlijke dressing. Lekker licht en gezond. Vitamientjes! Het is in het winkelcentrum niet zo druk omdat de motorrace in San Marino nu wordt gereden. Fijn. Alle ruimte. We hebben geen boodschap en lopen eens zonder tasjes terug naar het hotel. Morgen hebben we reis van zo’n 950 kilometer voor de boeg, dus gaan we vroeg vertrekken. Hoe zit dat ook alweer met het ontbijt? Hoe laat kunnen we terecht? Om 7 uur zegt receptionist Francesco. Dat kunnen we doen en daarna zo snel mogelijk in de auto. We pakken onze spullen zoveel mogelijk, zetten het klaar, en gaan redelijk vroeg op weg naar het avondeten.

Om morgenochtend tijd te besparen, betalen we alvast de hotelrekening bij Francesco. Hij heeft ondertussen nog even nagedacht over het ontbijt. Als we rond kwart voor 7 in de ontbijtruimte zijn, is er al personeel. We kunnen hen dan vragen iets alvast voor ons klaar te zetten. Scheelt ook weer tijd. Heel attent. Dat zullen we gaan doen. We eten uiteraard bij Giusto waar Enver ons lang aan onze tafel gebonden houdt. Alles op het gemakje aan. Prima hoor. Voordat onze bestelling is opgenomen, komt hij alweer met iets lekkers aanzetten. Nu weer een pizza met tomatensaus en zeezout. Heerlijk hoor. Maar even rustig aan want er moet nog meer gegeten worden. Af en toe komt Enver even babbelen, omdat hij daarvoor nu ook iets meer tijd heeft. We kunnen merken dat het toeristenseizoen tot een einde komt. Enver moet even tijd besteden aan een Turkse man met zijn echtgenote die niet begrijpen wat er op menukaart staat. Enver legt het uit met plaatjes. Gelukt. Dat echtpaar heeft vervolgens de hele avond zitten genieten van wat er bij hen op tafel komt. Aan het tafeltje naast ons zit een Italiaans stel die behalve eten ook vooral veel drinken. Ze zijn niet aardig maar arrogant, ook naar de bediening toe. Later vertrekt het tweetal naar de naastgelegen karaokebar, waar ze zichzelf behoorlijk voor schut zetten. Natuurlijk kunnen ze niet zingen, ook denken ze dat ze deze avond ontdekt zullen gaan worden. Maar er zit zoveel drank in dat ze waarschijnlijk niets in de gaten hebben.

We eten een niet al te zware maaltijd en bestellen nog een toetje. Hij een tiramisu en zij een sorbet. Maar dan komt er een bedenkelijk gezicht van Enver. Nee, beter geen sorbet, Neem de mascarpone met verse aardbeien. Geen idee, maar doe maar. Nou, heerlijk! We duwen Enver voor de laatste keer een iets dikkere fooi in de handen en nemen afscheid. We vragen er niet om maar we worden allebei hartelijk geknuffeld. We lopen nog even naar zijn collega Rico en ook daarmee blijft het niet beperkt tot handenschudden. Nog even een cadeau voor onze buren ophalen en dan zit het er op in Rimini.

Dag 7

De wekker gaat om kwart voor 6. En zowaar lukt het ons om rond kwart voor 7 beneden in het hotel te zijn waar inderdaad de meisjes al druk in de weer zijn in de ontbijtruimte. De receptionist maakt alvast een kopje koffie voor ons klaar en met een paar servetten kunnen we alvast wat eten meepakken. Eten we onderweg wel op. En zo kunnen we dan lekker vroeg vertrekken. Rimini is nog niet helemaal wakker dus we zitten zo op de Autostrade. Een ook daar is het nog niet druk. We rijden pittig door. En na de eerste 300 kilometer stoppen we voor een bakkie koffie en ons ontbijt. De reis gaat echt voorspoedig, sneller dan we dachten. Maar we weten ook dat de laatste 200 kilometer het langst duren. Want dat is de kustroute waar soms 90 kilometer per uur mag worden gereden maar meestal tussen de 60 en 70 kilometer per uur en in de stadjes waar we doorheen rijden vaak maar 30 kilometer per uur. In de wetenschap dat er ontzettend veel (werkende) flitsers langs de weg staan.  Als we zo’n beetje tweederde van de reis hebben afgelegd, is het tegen half 2 ‘s middags. We zullen ergens een goede maaltijd gaan genieten. We parkeren bij een bar / restaurant / pizzeria, Le Rose. Van de buitenkant verwacht je er niet veel van, maar eenmaal binnen is het ruim, fris en schoon. We zijn de enige gasten. En we eten er heerlijk! Oriechietta (een pastasoort) arrabiata, een pittige tomatensaus. Dat is wel even goed, want de temperatuur is hier opgelopen tot 34 graden. Binnen niet hoor. Maar als we buiten nog een sigaretje willen opsteken, doen we dat dan toch maar in de auto, want de zon schroeit. Nu het laatste en langstdurende stuk nog. We stoppen in een stadje nog 1x voor een kopje koffie. We hebben er de nodige bekijks, want Nederlanders komen hier niet veel of beter:  bijna nooit. Maar de mensen zijn er niet minder vriendelijk om, ze, ook de andere gasten van het café, vinden het juist leuk en begroeten ons met een Italiaans ‘hallo’ en een glimlach. Om half 5 ‘s middags rijden we onze auto door de poort bij Bas & Janny. Hier zullen we waarschijnlijk tot 16 september bijven, maar even kijken hoe het loopt. De dagen hier bestaan uit eten, drinken, veel praten en slapen. De verhaaltjes staan nu even stil. We pakken de draad weer op nadat we vertrekken uit Isola di Capo Rizutto.