Zondag 9 september 2018

Een voetbalteam is gisteravond in het hotel aangekomen. En ‘s ochtend blijkt dat dit doofstomme mensen zijn. Je zou denken dat dat rustig is, maar sommigen slaken nog kreten en horen niet hoeveel geluid ze daarbij maken. Doet er niet toe, ze zijn allemaal even vriendelijk. Dus we raken “ in gesprek”. Ze hebben vandaag een corso (toernooi) ergens in de buurt. We maken een groepsfoto met de belofte deze aan ze toe te sturen. Helemaal leuk. Een herinnering voor later. Sinds 7 uur zijn we wakker, want we hebben een lange reis voor de boeg, dik 900 kilometer. Nog even de auto afgetankt voor 1,50 euro per liter. Wij hebben in het verleden meer betaald voor de diesel, dus dit valt mee. Op weg dus naar het diepe Zuiden. Naar Agnone Cilento in Campanië. We lummelen een beetje en gaan uiteindelijk om half tien rijden. Het is zondag dus redelijk rustig op de weg. Het huis waar we naar toe gaan is van de familie Tarulo en toen we in Nederland waren, hadden we al een aardig e-mailgesprek. Christian Tarulo leek er naar uit te kijken om ons te ontmoeten. Dus hebben we afgesproken dat we er rond 8 uur ‘s avonds zouden zijn. Maar ja. Hier en daar een kopje koffie, nog even stoppen om de benen te strekken, de autoradio nog maar eens checken want die was gestopt met spelen sinds Frankrijk. Af en toe kwam er weer een liedje voorbij en dan was het weer even klaar. We laten het maar zo. Er zal iets aan de hand zijn maar we weten niet wat en gaan er ook niet achter komen. Zo’n 200 kilometer voor Rome hebben we prijs en de radio speelt als een malle. Maar helaas, na Napels is het weer op en af. Het is inmiddels wel 33 graden geworden. Hoe zuidelijker we komen, hoe meer bewolking opsteekt. Maar dat doet niets af aan de temperatuur. Twee druppels water vallen uit de lucht en dat was het weer. Ten zuiden van Napels, na de Amalfikust is voor ons onbekend terrein. Het wordt al enigszins donker. De files aan de andere kant van de weg nemen toe. Veel Italianen gaan in de weekenden naar de kuststroken, datgene waar wij naar op weg zijn. We verlaten de autostrade (snelweg) en gaan een mooie autobaan op. Tot we er af moeten bij Battipaglia. De weg wordt slechter, de snelheid automatisch minder, en de rijbaan de andere kant op staat vol. Vijftig kilometer lang tot na Agripoli. Acht uur aankomen redden we niet meer. We berichten Christian in Agripoli dat het zeker negen uur wordt. En zo geschiede. De familie Tarulo staat ons bij het huis op te wachten. En wat voor huis! Supergroot, vier slaapkamers, twee badkamers, volledig ingericht met alle apparatuur, een groot buitenterrein met buitenkeuken, tafeltennistafel, buitendouche, je kan het niet bedenken. Je zou er kunnen wonen. Moeder Tarulo heeft een mooie taart voor ons gebakken en vader Tarulo heeft een zelf gebrouwen wijntje klaar gezet. En dat terwijl we maar twee nachten blijven. We moeten nog wel eten. Dus Chrstian oppert een pizzeria van een vriend van hem. Het is inmiddels kwart over tien. Bij het water aangekomen zien we een prachtige boulevard, mooi verlicht met uiteraard de wandelende bewoners. De pizzeria van de vriend van Christian vinden we niet. Wel een pizzeria die helaas geen pizza’s meer serveert, het is te laat. Om 11 uur eten we dan patatjes met stukjes worst. Het smaakte prima. Kost ook bijna niets. We nemen nog maar een toetje om in ieder geval de moeite die zij nog doen voor hen de moeite waard te maken. Volgens ons wilden ze namelijk al lang de tent sluiten. Wij zitten nog even in de riante tuin na te genieten en sluiten daarna ook onze ogen.