Dag 5 - donderdag 5 september - Rimini

Vandaag is een echte “lummel”-dag. Rustig aan, want zijn knie is nog niet hoe het moet zijn. Dus in Italiaans tempo richting de boulevard om naar de pier te lopen. Niet in traditionele toeristenkleding, oftewel korte broek, bijna badkleding, een hemdje waar je ook in zou kunnen slapen, strandtasje om de nek, slippers, je kent het wel. Nee, we zitten vrij net in de kleren. En dan raken de Italianen enigszins in verwarring. Het uiterlijk zegt niet Italiaans, maar het tempo van lopen en de aankleding doet anders vermoeden. Wat weer oplevert dat ons de weg wordt gevraagd, dat bij de koffietentjes moeilijke Italiaanse woorden onze kant worden uitgegooid waarop wij weer zeggen: scusa, poco Italiano, oftewel: sorry, we spreken een klein beetje Italiaans. De ene keer is er begrip en komt er een beetje Engels bij, de andere keer denken ze dat we ze in de maling nemen en gaat de stortval gewoon verder.

Wat opvalt is dat er heel veel elektrische steps rijden. Langs de boulevard staan hier en daar deze steps die je met een app op de telefoon kunt huren voor een uur of langer. Waar je ze achter laat maakt niet zoveel uit lijkt het wel. Er is altijd wel iemand die hem daar weer oppikt. Ze gaan hard, gewoon over het fietspad. Soms staat er 1 iemand op, soms met zijn tweeën. Best wel gevaarlijk. Dus als een paar jonge studenten over de boulevard “zeilen”, komt 1 van hen bijna in botsing met een overstekende oudere dame op de fiets. En in Nederland zie je het volgende bijna niet meer gebeuren. Maar een oudere heer te voet houdt de jongeman staande. Hij en zijn vriend blijven inderdaad ook staan. Hij speelt hem aan op zijn onveilige rijgedrag. Dit gesprek gepaard met allerlei handbewegingen duurt zeker zo’n 10 minuten. De dame op de fiets komt er bij. Nog even praten en dan worden handen geschud van de jongemannen met de dame. Excuses aanvaard. De oudere heer knikt nog eens naar hen en ze vervolgen hun weg. Toch mooi om te zien. 

Bij de pier aangekomen zien we dat de bar, die eerder die week dicht was, gelukkig weer open is. Eerst even naar het einde van de pier waar veel vissers zitten. Soms wordt er een visje gevangen. Puur geluk, geen vakmanschap. Maar er tijdverdrijf en bekijks. Op de rotsen van de pier liggen ook Italianen te zonnen om nog bruiner dan bruin te worden. En natuurlijk: om gezien te worden in al hun goddelijkheid. We gaan bij de bar een lekkere spaghetti eten. Precies genoeg. Stapvoets gaan we halverwege de middag terug via de winkelstraat om verkoeling te vinden. In een kledingwinkel doen we nog wat aankopen. De eigenaar doet hartstikke zijn best om dat aan te reiken wat wij leuk vinden. Natuurlijk ook om te verkopen, maar of we nu niets of iets zouden kopen, dat maakt hem niet uit. Hij heeft er lol in. We weten de aankopen beperkt te houden. Moet wel leuk blijven natuurlijk. Het is niet dat we iets nodig hebben. 

En na zo’n dag lummelen op straat is het dan toch tegen zevenen dat we terug zijn in het hotel. We eten voor het laatst bij Giusto. En wie zitten daar ook aan een tafel? De Tukkers. Nou ja, het zijn Belgen en ze zijn met z’n vieren. En ze maken behoorlijk veel lawaai. Er is al het nodige bier in gegaan. Gaan ze ook nog eens verhuizen naar de tafel naast ons. Ze herkennen ons niet, dus waar ze ons een paar dagen eerder ontmoetten met: ”Wel alles opeten he” was de blik toen ook al niet meer helder. Zelfs toen hij tegen hen zei dat er een eerdere ontmoeting was, “maar dat zullen jullie je wel niet herinneren”, was er nog steeds geen blik van: oh ja. Het ging maar door en het ging maar door met het harde gelach en gepraat. Een meisje kwam alleen eten. Ze roepen naar haar, kopen een paar rozen voor haar via een straatverkoper die bij de tafels langs komt. Twee van hen gaan om de beurt even bij haar aan tafel zitten. Er gebeurt niet veel spannend, maar wij vinden het bloed-irritant en respectloos. De bediening van het restaurant laat het allemaal gebeuren. Ze staat trouwens haar mannetje wel en houdt de blik koel en afstandelijk, bijna in de stand van negeren. Na het eten bedankt ze de mannen voor de bloemen en vervolgt haar weg. Dat doet ze goed. De ober komt nog vragen of Belgen en Nederlanders verschillend zijn. Nou, in dit geval wel. Wij willen niet geassocieerd worden met hen en dat komt puur door het onfatsoenlijke gelal en gebral. Nadat 1 van de Belgen de tafel verlaat om naar het hotel terug te gaan, wordt het iets rustiger. Het enthousiasme laait even weer op als een tafel met andere Vlamingen het restaurant verlaat. Maar voila. 

Bij de karaoke bar wordt weer gezongen. We wachten even tot Mario weer gaat zingen. Ze laten hem lang wachten. En ja, dat gaat ten koste van de kwaliteit. Want na een paar biertjes is toonvast zijn ook niet gegarandeerd. En ten slotte is het ons gelukt om de restaurant rekening boven de 60 euro te krijgen tot grote vreugde van de ober die ons er eerder in de week al mee plaagde. Niet vanwege het eten, maar ook hier zitten we de hele avond en nemen iets meer te drinken.