Dag 5 - woensdag 4 september - Rimini

Ondanks het vermoeden dat het niet goed is voor zijn knie wandelen we toch over het strand richting Rimini zuid. Het vermoeden is goed. We haken af. Het is overigens ook weer knetterheet. Voordat we vertrokken naar Rimini was de verwachting dat we alleen maar regen zouden krijgen. Niets van dat alles. Dat beetje dat gevallen is, mag de naam regen niet dragen. We lopen op het gemak toch nog een eindje door. Iets vaker koffie drinken en een verkoelend drankje. Maar we geven het op. Zo is het geen doen. Halverwege de middag eten we vlak voor het hotel bij een cafeetje een droge vrij smakeloze tosti. Maar goed, eten is eten. 

In het hotel blijven we op de kamer om te rusten. Zij maakt nog een wandeling over het strand en langs de boulevard. Hij krijgt voor elkaar dat via de laptop Nederlandse televisie via ziggo op de televisie van de kamer kan worden gekeken. We kijken een leuke film en merken dat de tijd ongemerkt voorbij is gevlogen. 

Op weg naar het restaurant lopen we langs de boulevard waar die avond en alleen die avond een evenement zou zijn. Nou ja, evenement… Het is ongeveer 50 meter een braderie. Prullaria, Afrikaanse spulletjes van Afrikaanse verkopers. Het is ons bijna geen blik waardig. Ja, we zien 1 potje wat wel leuk is. Maar kijken, kijken, niet kopen.

En zo is het toch zo’n 9 uur eer we in het restaurant zijn. We eten eens wat anders. Wat is het beste vlees dat het restaurant op de kaart heeft? Beef, zegt de ober, een grote lap rundvlees. Doe die maar eens. Voor haar gegrilde kip. Voorgerecht bruschetta. Dan het hoofdgerecht met patatjes, extra broodsneden en salade erbij, en we eindigen natuurlijk met de tiramisu en de likeurtjes van het restaurant. De ober grapt nog dat onze rekening elke avond duurder wordt. Voor het eerst gaan we over de 50 euro heen. Voor wat we er allemaal voor krijgen, vinden we het nog steeds meevallen. In Nederland zouden we er twee keer zoveel voor betalen. Maar daar zijn we nu niet.

In de karaoke bar aan de overkant is het niveau om te huilen. Er is een andere gastheer en de mensen die zingen, kunnen er niets van. En dan is het ook nog allemaal treurige muziek. Nee, daar worden we niet vrolijk van. Dan zien we Mario voorbij komen. En hij kan zingen! Hij gaat zich toch wel melden bij de gastheer? Ja, maar hij mag niet. Tenminste, dat denken wij dat er gebeurt. Toch gaat Mario er zitten. Net voordat wij opstappen, gaat hij dan eindelijk zingen. Maar we wachten er niet meer op en gaan een eind verder nog een biertje drinken bij Sofia. Opvallend dat het nog steeds zo druk is. We moeten er niet aan denken hoe dat hier in het hart van de zomer is. Waarschijnlijk geen lege stoel te vinden. Lijkt ons maar niets.