Dag 3 - 7 september - vertrek naar Rimini

De wekker is gezet maar is achteraf niet nodig geweest. We zijn er vroeg bij, rond 7 uur. Dit keer hebben we onze spullen voor deze paar dagen in een kleine koffer gedaan en dat levert nu op. We zijn zo klaar met inpakken. Rond 9 uur is het ontbijt klaar, de sleutel ingeleverd en gaan we nog een koffietje in de stad doen. Tenminste, niet nadat we de man spreken die alle bloemen in het hotel verzorgt en ook nog het restaurant runt. Een Albanië en het is gek, maar alle Albanezen die wij treffen tijdens onze vakanties, zijn heel vriendelijk, behulpzaam en altijd verlegen om een (lang) praatje. Nu ook weer.  Gezellig hoor.  We nemen afscheid, denken we, maar zodra we de stad inlopen, zit hij ineens op een bankje met zijn fiets naast hem. We herkennen hem niet gelijk, want dat verwachten we ook niet. En daar maakt hij natuurlijk een opmerking over: “Net nog zolang met elkaar gesproken en nu alweer vergeten?”. Een kort praatje dit keer en nu echt voor het laatst. in het stadje is het weer redelijk druk en ja, er is weer een bus met toeristen uitgeladen. Rond 11 uur zitten we dan toch in de auto om naar Rimini te rijden. Het is een kleine 500 kilometer, waarvan de eerste helft door de bergen, de Dolomieten, en de rest in het vlakke land van de regio Emilio Romana. Bij Trento is er wat vertraging en bij de afsplitsing van de A22 naar links (Rimini) of rechts (Milaan) net voor Bologna staat zelfs 4 kilometer file. Maar we hoeven bijna niet stil te staan. Het gaat best wel vlot. De temperatuur in het binnenland loopt op naar 33 graden, maar zodra we Rimini binnenrijden rond half 5 zakt deze naar 29 graden met een blauwe lucht zonder wolken. Hartstikke goed. De entree vanaf de snelweg de stad in, is vernieuwd. Geen stoplichten, een rotonde erbij en dat schiet lekker op.

In het hotel begroeten we de receptionist, even zijn naam kwijt, die ons onmiddellijk herkent en de hand schudt. Ook de baas van het hotel komt ons tegemoet om ons hartelijk te begroeten. Het is niet dat we 20 keer per jaar in dit hotel zitten, maar kennelijk hebben we een klein streepje voor in de herinnering. We krijgen onze favoriete kamer op de 4e verdieping, 402. Daar is het uitzicht op de zee het mooist en kunnen we goed het leven op straat bekijken vanaf genoeg afstand. Perfect. De kamer is zelfs vernieuwd met nieuwe matrassen en een nieuwe badkamer. Prachtig hoor.  We pakken op het gemak alles uit en nemen even de tijd “om te landen”. Zo rond half 8 gaan we dan toch op weg naar het avondeten. Tenslotte zijn 2 croissants met crème en Nutella ertussen niet genoeg om het langer vol te houden.

Uiteraard gaan we naar “ons” restaurant Giusto. En toevallig staan Enver en Rico vooraan het buitenterras te praten. Een aai over de bol van Enver en een “oh” oftewel “hé” wordt met een glimlach uitgesproken. Enver zegt dat hij het gisteren nog met Rico had over zijn vriend Ricardo. Rico beaamt dat gelijk dus het zal wel zo zijn. Van beiden krijgen we een hartelijke omhelzing. Even een test. Weet Enver ook de naam van de echtgenote nog. Met opzet noemt hij een foute naam maar daarna noemt hij gelijk de Italiaanse naam Graziella. Klopt helemaal. Bij het opnemen van de bestelling weet hij ook al wat we vooraf zouden willen eten: bruschetta, gegrilde toast met tomaatjes, olijfolie en basilicum. Één portie is niet genoeg, doe er nog maar 1. En daarna een pizza met pittige salami en voor haar een zeebaars met friet. Nou, smullen maar. We knappen er beiden van op. De vermoeidheid is vergeten. En zoals gewoonlijk, we vragen er niet om, komt de Limoncello en een paar andere likeurtjes met een groot aantal plakken cake op onze tafel. Dit is niet wat iedereen krijgt. Wij zijn vrienden van het huis, zo moeten we het maar zien. Nog een espresso en dan zoeken we ons koffietentje een paar honderd meter verder op. Onderweg moet hij niezen. En achter ons klinkt een “salute”. We kijken om en er lopen 2 stoere mannen achter ons, in dikke leren kleding, motormannen, met een stalen gezicht. Ruwe bolsters, blanke pitten.

Elk jaar zien we bij dat koffietentje een vriendenclub van een paar wat oudere mannen, waaronder 1-been. Hij heeft een kunstbeen. En ja hoor, ze zitten er weer, maar niet compleet. Er ontbreekt 1, degene die de passerende vrouwen altijd een cijfer gaf. Ja, wie weet wat er met hem is gebeurd. Ook hier gaat de tijd gewoon verder. Het valt ons op dat er veel wat dikkere of ronduit dikke mensen rondlopen. En natuurlijk ook de rozenverkopers (Pakistanen), de verkopers van armbandjes en prullen (Afrikanen). Degenen die ook in andere jaren voorbijkwamen, negeren ons. Want wij kopen toch niets bij ze. De nieuwelingen proberen het, maar geen prijs. En dan is er nog de notoire zwerfster, een zigeunerin. Ook al weet ze het, ze kwam toch aan onze tafel bedelen. Wegwezen. In eerdere jaren hebben we haar aan het eind van de avond in een heel dikke Mercedes zien instappen, dus of er sprake is van hoge nood, wij betwijfelen het. Aan een tafel naast ons komt een Italiaans gezin zitten met 3 puberende jongens. De ene na de andere crêpe wordt aan tafel bezorgd. Ze stappen uiteindelijk op, maar de jongste van de 3 jongens blijft nog even de boel opruimen. Alle bordjes op elkaar, de glazen bij elkaar gezet, zodat de serveerster gemakkelijk kan afruimen. We prijzen hem in ons beste Italiaans. Er volgde een korte Italiaanse waterval (we doen alsof we het helemaal begrijpen) maar dan is hij zijn familie kwijt. Adestra (naar rechts) en de duim gaat omhoog. Zo kan het ook. Afijn, we zouden de hele avond nog verder kunnen blijven zitten, maar we gaan toch maar eens richting het hotel. Rond half 12 zitten we weer op het balkon, in de korte broek, want het is nog steeds warm.