Dag 2 - 6 september - Vipiteno

De afgelopen nacht treedt laat in omdat een hotelgast nog luidruchtig met de familie zit te bellen. Kennelijk slapen die ook in een ander ritme. Ingrijpen is even nodig en de beller stopt met hard praten. In de ochtend komen we er achter dat er screens voor de ramen zitten die licht maar ook wat ruimtelijk geluid wegnemen. Ach, uiteindelijk is de slaap toch wel gevat maar dan weten we dat voor de volgende nacht en voor overdag om de warme zon buiten te houden. Tegen negenen ontbijten we. We zijn de enigen in de ontbijtzaal. Iedereen is al geweest kennelijk. Tja, de wandelaar en fietsers zijn er natuurlijk al op uit getrokken. Pluk de dag. Nou, wij plukken hem iets later. In het stadje is het al levendig druk. De winkels zijn alleen in de ochtend en de namiddag open. En we denken dat er ook dagtochten landen, bussen die toeristen een paar uur loslaten en dan weer naar een volgende bestemming vertrekken. Wij kijken in bijna elke winkel. Is geen uitdaging, zoveel zijn er nu ook weer niet. Maar als het gaat om outdoor kleding en schoenen, dan is dit wel de plaats om daarvoor te kijken. Opvallend is wel dat de prijzen er niet om liegen. De uitverkoop is minimaal. Vorig jaar was dat nog wel iets anders. Maar allee, er worden toch weer een paar tasjes gevuld met spullen. In een zaak waar ze prachtige stoffen verkopen, hebben we vorig jaar mooie tafelkleden gekocht. En dit jaar hebben we een opdracht mee gekregen: neem nog maar zo’n kleed mee. Datgene wat vorig jaar is meegegaan, is er nog wel, maar helaas is de andere voorraad wat krap. Er ligt een prachtige stof, maar die is te smal. De verkoopster, Sonja, vraagt of ze de stof voor ons kan bestellen, want op donderdagmiddag komt de leverancier. Nee, dat kan niet, denken we. Maar toch maken we een afspraak. Zij gaat het bestellen als het kan met de juiste breedte en ze belt of appt ons of dat is gelukt. Als we op de terugweg weer in Vipiteno komen, kunnen we het dan meenemen. Tenminste, als dat na de 19e is, want dan is zij zelf ook terug van vakantie. Natuurlijk is het handel voor haar, maar wij vinden het erg vriendelijk. Wij wachten op bericht van Sonja.

Na het middaguur eten wij bij In die Lilie nog een goede maaltijd, lekker binnen, want buiten is het gewoon te warm in de blakende zon. In de hotelkamer doen we de screens naar beneden. Hopelijk helpt dit de ergste warmte buiten te houden. Het plan om eens richting de bergroutes te wandelen, valt in het water. Daarvoor is het echt te warm, ook al zal het iets hoger in de bergen best afkoelen. De wandelaars hebben gelijk, daarvoor moet je vroeg uit de veren. Een beetje rondbanjeren in het stadje is nog steeds leuk. Laat in de middag zijn we weer in het hotel. Heel apart is dat we onze sleutel zelf van het kastje met sleutels bij de receptie kunnen pakken. De receptie is eigenlijk altijd onbemand. Leg je de sleutel neer als je weggaat, dan ligt die nog op dezelfde plek als je een paar uur later terugkomt. Wij denken dat het een gek gezicht is als je binnen komt lopen en zelf de sleutel in het kastje pakt of hangt, maar niemand kijkt er van op. Er zal ook niemand zomaar een sleutel pakken om eens in de kamer van een ander te gaan kijken. En, ook belangrijk, er hangen daar camera’s. Afgezien daarvan gebeurt het ook gewoonweg niet.

Tegen negenen in de avond strijken we weer neer bij In die Linie voor het avondeten. Ai, de keuken gaat om negen uur dicht. Pizza bestellen kan tot half 10. Laten we daar nu net zin in hebben. In ItaIië hebben we al veel pizza’s gegeten, maar deze pizza’s geven we een 10. Heerlijk! We zitten buiten te eten en rond half 10 zijn we de laatsten op het terras. Af en toe komen er nog wat mensen voorbij gewandeld, met de hond, of een gezin. Maar dat is het dan ook wel. Het stadje is in rust. Hoe zouden ze dat in het winterseizoen doen? Want het is een skigebied en populair. Maar misschien trekt dit stadje een ander soort wintersporters, die niet tot laat in een après ski blijven feestvieren. Dat zal het wel zijn.