Dag 4 - dinsdag 3 september - Rimini

We slapen eens uit en zijn vijf minuten voordat de ontbijtzaal is gesloten. Maar geen probleem, gewoon aanschuiven. Even vriendelijk als vroeg in de morgen. Het heeft geregend, maar als dat alles is wat de lucht geeft, valt het allemaal best mee. Tegen twaalven is het droog. Maar Italianen zijn watjes. Voor elke druppel water wordt gescholen. Grote regenjassen om hun nette haardos niet in de war te brengen. En ook shoppen in de overdekte winkelcentra. Le Befane bijvoorbeeld. Daar komen we al snel achter als we daar aankomen. Wat een gekrioel van mensen en kinderen. Moeten ze niet werken of naar school of kinderopvang? En dan is het aantal cafeetjes of barretjes te weinig om iedereen van koffie en broodjes te voorzien. We worden het al snel beu. We lopen naar het oude centrum. 

We nemen weer eens een andere route en zien weer prachtige huizen, mooie plantsoenen, hoe droog ze ook zijn. Bij een makelaar checken we wat de huizen hier zoal kosten. Nou, dat valt zwaar tegen. Een beetje huis kost ruim 400,000. Een appartement de helft, maar dan weet je ook niet waar je zit. Kan zomaar in een buurt zijn waar je liever niet wilt wonen. Niet dat we hier willen wonen, maar nieuwsgierig zijn we wel. Onderweg lopen we langs een binnenwater en kijken nog eens goed. Zijn dat schildpadden? Waarachtig. En veel ook. Heel apart. Die hebben daar hu eigen familie grootgebracht nadat iemand zijn schildpadjes beu was en ze heeft losgelaten in het water. Een andere verklaring kunnen wij niet bedenken.

In het oude centrum is het eigenlijk ook wel druk, maar er is in de schaduw een mooie plek om wat te drinken. Ja, het is alweer erg warm geworden, tegen de 30 graden. Omdat hij nog steeds last van zijn knie heeft, bezoeken we de apotheek. In de Italiaanse apotheken staat de apotheker ook gewoon bij de kassa om je te voorzien van raad en daad. Twee jaar geleden hebben we daar een vrouwelijke apotheker ontmoet die ons destijds spontaan uitnodigde om mee te gaan naar een feest in Piemonte, in het noorden, in de wijnomgeving. Wij konden toen bij hun in het appartement verblijven omdat een ander stel niet mee kon. Afijn, nu is ze er weer. We herkenen elkaar en het ijs is direct weer gebroken. Voorzover er ijs zou zijn natuurlijk. Raffaele heet ze en nu wisselen we telefoonnummers uit. Want het is weer feest in Piemonte, in Bra. Op 19 september verwacht ze ons daar. Zij zit bij een slowfood organisatie. Haar man is specialist in kazen. Dit jaar is het het feest van de kazen. Volgens jaar weer slow food en dan kookt zij. Dat ze gek op kaas is, blijkt wel. In bijna elke zin komt het woord voor. We beloven haar kaas voor haar mee te nemen als we weer in Rimini zijn. Voor de negentiende maken we geen definitieve afspraken. We appen wel. En ja hoor, diezelfde avond al de eerste app met het programma in Bra. We zullen zien hoe het loopt. En oh ja, als we nu weer in Rimini zijn, kom gewoon even binnen voor een praatje. Toch weer leuk. Het middel dat ze meegeeft voor de knie lijkt wel goed te helpen. Wel rustig aan blijven doen, beter niet teveel lopen. Tja, dat wordt toch lastig.

Dus ’s avonds lopen we naar ons restaurant. We zijn laat, na negenen komen we aan. Maar ja, dat doet er niet toe. De meeste mensen komen nu pas eten of later. Degenen die klaar zijn, zijn de toeristen die hun gewone ritme aanhouden. Bij het hoofdgericht snijdt hij 1 van de laatste stukken van de pizza aan. Onder het vele volk wat onze tafel voorbij schuift, is er ineens 1 man die zich iets naar voren buigt en zegt: “Wel alles opeten he?”. Ons antwoord: “Dat zal wel lukken!”. Een meer verbaasd gezicht dan dit kon niet bij die man. Daar had hij niet op gerekend. Een high five wordt uitgewisseld en hij begeeft zich bij zijn vrienden waar hij dit verhaal ook vertelt. En ook daar gaan de handen omhoog. Wij vermoeden dat het Tukkers zijn aan het accent te horen. De verbazing op zijn gezicht was nog het mooiste. 

In de bar aan de andere kant van de straat is de karaoke nog in volle gang. Naarmate de avond vordert, wordt het gezang iets minder gecontroleerd. Behalve van de gastheer, die kan echt mooi zingen. We bijven maar een beetje hangen in het restaurant. We zitten ten slotte goed. En uiteraard komen weer de likeurtjes op tafel als bedankje van het restaurant. Het is weer mooi geweest.