Dag van vertrek - 3 september 2021

Het is weer zover, eindelijk, we vertrekken naar Italië. De eerste rit is naar Oostenrijk waar we vlakbij Innsbruck een eenvoudig hotel hebben geboekt als tussenstation. Een kilometer of 950, is te doen. Vooraf de wegen gecheckt op oponthoud, wegwerkzaamheden etcetera. Ook in Duitsland niets verwacht. Uiteraard gaan we via Luxemburg, waar de dure shag en sigaretten toch echt een stuk goedkoper zijn. De moeite waard om om te rijden. Vier uur 's nachts gaat de wekker. En al waren we verre weg ingepakt, toch vertrekken we tegen zes uur. En Luxemburg wordt vlot bereikt. Maar dan begint het pas. Duitsland. Stau (file), Sperrung (blokkade), de navigatie leidde ons van de route af, waarschijnlijk juist om Stau en Sperrung te voorkomen. Wat een drama. Kost ons zeker 2 uur. En ineens zien we een barst in de voorruit van de auto, gelukkig niet in de zichtlijn en maar hij zit er toch maar. Een flinke jaap. We hopen maar dat deze niet verder doorscheurt. We leggen ons er bij neer en zetten de zonnekappen naar beneden, zien we het in ieder geval niet zo direct. Een ander pech gevalletje is dat hij last heeft van een spier of een spier aanhechting in zijn linker schouder. En dat gaat gedurende de reis steeds meer irriteren tot hij niet meer weet hoe hij moet zitten om het niet te voelen. Af en toe slingert hij zijn rechter arm achter zijn hoofd om iets te ontlasten. Voorlopig houden we de meeste last binnen de perken met paracetamol en ibuprofen. En dan nog een dingetje. Zij is niet topfit (voor zover dat sowieso het geval is), maar het vele werken eist zijn tol. Het lijf en de geest moet wennen aan ineens niets. Betekent veel slaapjes in de auto en weinig eetlust. Lesje voor de na de vakantie: rustiger aan doen. Je zou denken: deze vakantie begint niet helemaal zoals het moet. Maar met volle moed trekken we verder.

Het hotel in Gotzens is snel gevonden. Voor het hotel is een overdekt gedeelte waar al een flink aantal - waarschijnlijk stamgasten - het bier flink hebben laten vloeien. Nogal luidruchtig. Maar ja, we zullen we zien. We lopen naar de receptie waar al vlot een jongedame komt aangesneld. Blijkt een Nederlandse te zijn. Mondkapjes op, binnen, nee hoor, niet nodig. Alleen in het theater of dat soort gelegenheden, daar wel. We kunnen in het hotel nog warm eten. De kamer is prima, aan de achterkant en we kijken op een bergmassief. Mooi. Matrassen zijn goed, het overnachting setje is zo uitgepakt. Even opfrissen en dan eten. Natuurlijk nemen we de Wiener schnitzel. En als bonus krijgen van onze Nederlandse receptioniste/kok het recept. Echt gemakkelijk. Zeker proberen als we terug zijn. We zitten buiten en de stamgasten zitten links van ons, nog steeds even veel geluid. Maar vooruit, dat hoort er hier kennelijk bij. Na het eten lopen we het dorp even in. Het hele dorp stinkt naar paarden, want er wordt met paardenkoersen gereden als attractie. Je ontkomt nergens aan de geur van paarden. Ach, in de kamer hebben we er geen last van, dus prima zo. De vermoeidheid zit in de benen, dus het rondje wandelen is klein (niet dat er zoveel meer te zien zou zijn). De wekker gaat op half acht.