Dag 1 - 4 september 2021 - Rimini

Ook in Oostenrijk is het heerlijk weer. Dus kunnen we buiten ontbijten. Geen stamgast meer te bekennen, gelukkig maar. Het dorp is in volle rust. Tegen tienen stappen we in de auto. Alle tijd, het is maar zo’n 525 kilometer naar Rimini. Maar ja, het is zaterdag en het lijkt wel of heel Europa zich op de weg bevindt. De vakanties raken ten einde en vooral na de Brennerpas begint de lol. En die lol duurt tot bijna Bologna, het grootste deel van die 525 kilometer. Alle Italianen gaan terug naar huis en wat Oostenrijkers, Duitsers en een paar Nederlanders trekken Italië in. En dan hebben we het nog niet over die vele meters vrachtwagens. Afgeladen vol zijn de snelwegen. Ook Italië uit. Ja, zelfs af en toe een aantal minuten stilstaan. Op een gegeven moment willen we toch wat eten en naar het toilet. Maar de wegrestaurants zijn ook volgepakt met geparkeerde auto’s en wachtende rijen voor de toiletten. Net na het Gardameer wagen we het er op. Geen parkeerplaats. We zetten de auto ergens midden op het terrein, net niet in de weg. Kunnen we in ieder geval even naar de wc. Een paar stroopwafels moeten ons maar even op de been houden. Lukt ook wel. De dagjesmensen keren weer terug van de kust, dus na Bologna is het vooral aan de andere kant van de weg erg druk. We kunnen eindelijk een beetje doorrijden. En wat we in een uurtje of 5 hadden kunnen rijden, doen we dus nu in zo’n 8 uur. Rond 6 uur ‘s avonds staan we voor de parkeergarage van het hotel. Een blik in de camera, en ja, herkenning, de deur gaat open. En de laatste parkeerplaats in de garage is voor ons en dat is dan wel de meest mooie en ruime. Een beetje mazzel, eindelijk.

Teija van de receptie kijkt ons glimlachend aan en verwelkomt ons hartelijk. Dat is dan het voordeel als je ergens wat vaker komt en de contacten zijn goed. “Onze” kamer staat klaar voor ons, weer 4.04, vinden wij ook de beste kamer met het mooiste uitzicht op zee. Lekker hoog, dus minder straatlawaai, ruim balkon om ‘s ochtends even op te starten en ‘s nachts nog even te turen naar zee en de sterren. Het is prachtig en rustig weer. 

Vervolgens zetten wij een lekker bakkie koffie met het door ons meegenomen nespresso machientje. Heerlijk op het terras uitkijkend op de zee. Wij zijn thuis en alle ellende van onderweg is vergeten. Hierna even relaxen op het heerlijke bed.

Omstreeks 20.00 uur gaan wij heerlijk douchen en wandelen naar ons favoriete restaurant. Onderweg blijkt het nog behoorlijk druk te zijn. Het is dan ook zaterdagavond en veel Italiaanse gezinnen uit de buurt gaan dan wandelen in Rimini en eten in de lokale restaurants. Onderweg zien wij dat de wandel promenade een kleine opknapbeurt heeft gekregen. Sommige restaurants hebben ook een metamorfose ondergaan en zien er opgeknapt en fris uit. Leuk.

Bij restaurant Giusto aangekomen hebben wij geluk. Er is nog 1 tafeltje over. Gelijk zitten dan maar. De ober herkent ons gelijk en informeert naar hoe het met ons gaat. Prima dus. Met hem ook. Wij menen ons te herinneren dat hij Rico heet, maar zeker weten doen we dat niet. Vorig jaar had hij wel een puppy eens meegenomen naar het werk, die bijna bij alle gasten even in de armen is geweest. Dus, attent als wij zijn, informeren we bij Rico naar zijn hondje. Nou, die was thuis. Rico weer weg. Komt hij even later terug met zijn telefoon om een filmpje van zijn hondje te laten zien. Het hondje, een donkerbruine bulldog, zit in een bidet en op het moment dat de kraan open gezet wordt, kijkt hij op. Dat is toch prachtig? Doet ons steeds vaker bedenken zelf toch ook een hondje te nemen. Even later zien wij Enver, onze vaste ober. Hij ziet ons en roept hoi, hoi door de zaak. Grappig. Even later komt ook Enver even bij ons langs om te kijken hoe het gaat. Hij weet zelfs onze namen nog. Hoe is het mogelijk. Wij zijn toch echt niet de enigen die elk jaar een paar dagen hier doorbrengen. Wel vraagt Enver of wij morgen weer blij hem in zijn bewakingsgebied komen zitten. Nu kon dit niet omdat alle tafeltjes daar bezet zijn. Morgen een nieuwe kans. Wel vertelt Enver nog dat het restaurant vanaf ergens in oktober vorig jaar tot juni dit jaar dicht moest vanwege corona. Dat betekent voor mannen als Enver dus dik 7 maanden geen geld. Geen speciale regelingen in Italië. Dat is toch wat? Gelukkig heeft het restaurant sinds juni dit jaar veel financiële schade in kunnen halen omdat ook buitenlandse toeristen het weer aandurfden naar Italië te gaan. Dat heeft kennelijk enorm veel geholpen. 

Na het eten lopen we naar de terrassen een eind verderop waar we hopen Sofie te treffen, de meest enthousiaste en vriendelijkste serveerster van iedereen. Vorig jaar vertelde ze al dat ze ging studeren, dus we zien het wel. Maar we zien ze niet. Nu staat er een of ander iele jongen met een raar matje haar in zijn nek, die het eigenlijk al te veel is dat hij een stap moeten lopen om ons te vragen wat we willen drinken. Een klein biertje en een sprite of 7-up. Met ijs, vraagt hij nog? Nee joh, dat hoeft niet. Maar natuurlijk krijgen we hem wel met ijs. Kleine dingetjes…. Gelukkig is onze irritatie snel de kop ingedrukt als naast ons een stel met een heel lief hondje komt zitten, die er gewoon om vroeg om even aangehaald te worden. Tsja, dat kunnen we niet weigeren. En het baasje vond het maar wat prachtig, zo trots op zijn lieve hondje. Normaal gesproken zit er op dit terras standaard een man of zes die de hele avond een tafeltje bezet houden en natuurlijk daarbij ook het nodige drinken. Die waren er niet. Hee, dat is raar. Wij weten wel zeker dat dit te maken heeft met dat Sofie er niet is. Die hield het spul allemaal bij elkaar met haar spontaniteit. Even kijken waar die mannen nu uithangen. Ja hoor, een paar terrassen verderop. Zal daar ook wel een soort van Sofie zijn. Terug in de hotelkamer is het nog steeds boven de 20 graden, dus nog heel even koekeloeren op het balkon en daarna lekker slapen.