Dag 2 - 5 september 2021 - Rimini

Ja, lekker geslapen. Niet uitgeslapen. Maar voila. Het ontbijt is in het hotel ook weer anders ingeregeld. Binnen eten of buiten, waar het hele terras nu overdekt is met doek, zodat het altijd kan, ook al zou het regenen. Het hotel heeft nu ook een zwembadje, met bubbels. Daarvoor moet je reserveren. Zullen we vast niet doen. Als je het water in wilt, kun je 10 meter lopen en dan ben je in de zee. Zijn schouderpijn is nog niet voorbij, en zij moet op gang komen. Al met al denken we dat het wel iets beter gaat. Na het ontbijt lopen we een eind de straat uit, rustig aan. Bij het havenhoofd gaan we er eens lekker voor zitten. Bakje koffie er bij en lekker turen. Het is overal afgeladen met geparkeerde auto’s, dagjesmensen die het strand op gaan. Van de drukte door mensen merken we dus niet veel. Dat is goed. Ze zijn hier trouwens erg gedisciplineerd als het gaat om mondkapjes dragen. Binnen: altijd op. Buiten hoeft niet, maar een aantal mensen doet dat wel. Misschien niet gevaccineerd of voorzichtig. Tafeltjes staan redelijk ver uit elkaar en te kleffe Italianen zien we niet op straat. 

Terug in het hotel ontmoeten we kokkie, de vrouw die altijd in de keuken staat. Ze zit te eten met haar gezin, denken we. Maar ze ziet ons en laat haar tafel achter om ons te ontmoeten. Alles goed met haar, geen COVID problemen, gelukkig. We vragen naar Maria, degene die het ontbijt altijd verzorgt. En helaas, Maria is er dit jaar niet. Ze was in de winter naar haar vaderland Polen gegaan en onlangs is haar broer plots overleden. Die woonde altijd bij moeder en moeder was nu alleen. Een andere broer woont te ver weg om moeder op te vangen. Dus is Maria in Polen gebleven. Haar man, een Italiaan, is wel naar Rimini afgereisd omdat hij kok is in een restaurant en ja, er moeten toch centjes verdiend worden. We vragen kokkie aan Maria de hartelijke groeten te doen als ze haar weer spreekt. Zal ze doen. 

We frissen ons even op om daarna het strand op te banjeren en langs het water te wandelen. Wel even iets eten, maar dat kan vast ook bij 1 van de tentjes op het strand. Dat denken we althans. Helaas. Afgeladen vol. Geen plek. Geen eten. Dan maar weer terug naar de boulevard. Een piadine, een soort platte gegrilde tosti, daar hebben we wel zin in. We voelen ons allebei toevallig ook een stuk beter. Naast een hotel zit een soort geasfalteerd terrein, omheind met bomen, waar een soort uitgeefbarretje staat waar ze piadines en troost serveren. Er staan een paar van die houten tafels met banken, zit comfort nul. Maar dat geeft niet. Wat ze serveren, ziet er goed uit. Een frisse jongedame komt aangesneld. Een vrolijke glimlach en de inmiddels hard geworden kontjes zijn weer vergeten. Even later komt het eten en het is heerlijk. A prossima volta, leert ze ons: tot de volgende keer. Slimmerik. We kuieren het strand weer op. Gezellig druk. Een echtpaar op leeftijd loopt er met een pup. Schattig! Hij haalt het hondje, een tikkeltje, even aan en het baasje van de hond vindt dat prachtig. Hij geeft hem de lijn en vraagt hem het hondje mee het water in te nemen. Daar moet het hondje aan gaan wennen. Maar het hondje gaat echt niet mee. Hij blijft zijn baasje aan kijken zo van: moet dat echt? Ik heb daar geen zin in. Misschien op de arm en dan nog eens proberen? Nee hoor. Gaat hem niet worden. Hij geeft het op en geeft de lijn terug aan de oudere baas. Toch wel apart, dat vertrouwen in vreemde. Wel leuk.

Een kilometer verderop staat een hele meute mensen op een kluitje. Daar moet iets aan de hand zijn. Als we dichterbij komen, zien we dat de strandwachten een vrouw aan het reanimeren zijn. Ach, wat triest toch. Ben je op vakantie, gaat het je niet goed, en moet je ook nog eens gereanimeerd worden, het bovenlichaam ontbloot en voor iedereen te zien. Geen ambulance onderweg, geen trauma helikopter te zien. We lopen er langzaam omheen, en ze blijven maar reanimeren. Een AED wordt ingezet maar het lijkt niet te helpen. We struinen verder over het strand en hoe verder we lopen, hoe beter we ons allebei voelen. We zijn er weer! Hé, wat fijn. Geen pijntjes, geen loomheid. Vrij. Zo’n 3 kwartier. Later passeren we weer de plaats waar de mevrouw nog steeds (!) gereanimeerd wordt. Lijkt ons vrij zinloos, maar niemand kan de strandwachten en hulpverleners die er inmiddels bij waren, verwijten dat ze niet alles geprobeerd hebben. Eenmaal terug op de hotelkamer zien we de ambulance rijden zonder geluid of lampen. Mevrouw is opgehaald en heeft het helaas niet gered. Triest.

’s Avonds zoeken we natuurlijk Giusti weer op om te eten, ons restaurant. Ai, het ziet er druk uit. Maar er is een tafel voor 4 personen leeg in de reserveerzone van Enver. Hij komt al aangesneld. Ja, ga daar maar zitten. Snel haalt hij het bordje gereserveerd weg. Dat doen ze daar nooit maar hij heeft dat voor ons geregeld. Wat een schat. De eetlust is goed aanwezig en we happen maar raak. Wel ja joh, ook een toetje, doe er ook maar een espressootje bij. En zoals (bij ons) gebruikelijk, een schaaltje met cakejes en twee flesjes met likeur, waarvan we altijd de limoncello kiezen. Voor die extraatjes hoeven we nooit te betalen. Wel krijgen we af en toe wat vreemde blikken van andere eet gasten. Maar ja, ze zien ons kennelijk graag. Op een terras verderop drinken we nog wat lekkers en dan is het weer mooi geweest.