Dag 4 - 7 september 2021 - Rimini

Vandaag gaan we iets unieks doen, voor ons doen dan. We gaan naar het strand. Jawel. Niet bepakt en bezakt, geen lucht bedjes, geen koelbox. Paar strand lakens, paar flesjes drinken, zonnebrand, zonnebrillen en gaan. We huren een paar bedjes. Alleen op een strandlaken liggen, dat mag niet. Er staat zelfs een bordje dat dat niet mag. Kan wel, maar dan moeten we 2 kilometer lopen naar een publiek strand. Ja, daag, dat doen we niet. We doen maar mee met de commercie. Er staat gelukkig een fris windje. Dat maakt het liggen, zitten, hangen iets draaglijker. We duiken twee keer het water in, heerlijk! Mooie golfslag, ook vanwege de wind, en een fijne temperatuur. Het is een aanlandige wind en we kunnen niet ver het water in, rode vlag. Maar dat is niet erg. Zo typisch: rond half 1 worden de bedjes verlaten, vooral door de oudere gasten. Die gaan dan allemaal eten, in het hotel of bij de strandtentjes. De grote uittocht begint dan. De bedjes huur je voor de hele dag dus de lakens blijven liggen. Geen punt, die worden echt niet meegenomen. Ook van de Afrikaanse verkopers op het strand (zonnebrillen, tasjes, armbandjes en meer van die rotzooi) heb je niets te duchten. Ze zijn ook niet opdringerig. Vroeger zag je nog wel eens van die Thaise of Philippijnse dames die massages gaven op het strand. Dat mag niet meer. Na een uurtje of 2 liggen, zitten, koekeloeren, zwemmen, hebben we er weer genoeg van. 

Na een lekkere lichte lunch, nog wel in onze natte bullen, frissen we ons even op in het hotel. Geen tijd te verliezen (zou je bijna denken). We lopen naar het oude centrum. Het lijkt een beetje bewolkt te worden maar schijn bedriegt. Het is behoorlijk warm onderweg en het is niet naast de deur. Doet er niet toe, we stiefelen door. Rond een uur of vier zijn we er. Het lijkt niet zo druk en dat is ook zo. Maar wat blijkt? Op dinsdagen is de helft van de winkels dicht. Dus wat er is, zit op het terras iets te eten of te drinken. Het toeristentreintje rijdt af en aan, die is telkens volgeladen. Maar waar de toeristen zijn gebleven? Geen idee. Geeft niet, lekker rustig. Een paar keer een koffietje drinken en maar koekeloeren naar het passerende volk. Op het laatste terras zit een groep wat oudere mannen, het lijken allemaal wel broers van elkaar. Geen enkele dikkerd zit er bij. Wij vermoeden dat het een fietsclub is die elkaar vandaag op het terras treffen. Ergens deze week is hier ook weer een internationaal fietsevenement. Misschien zijn ze een weekje over met z’n allen. Ze hebben de grootste schik. Een van de mannen heeft een elektrische muggenvanger gekocht. Ze moeten hem allemaal even in de handen houden en proberen. Kennelijk hebben ze dit nog niet vaak gezien want niemand weet nu precies hoe het ding werkt. Op het moment dat er een vlieg in de buurt is, krijgt iemand hem toch te pakken maar valt de dode vlieg bijna in alle hapjes die inmiddels op tafel zijn gezet. Ach, het levert de mannen weer zeker een half uur gespreksstof en vertier op. Zo makkelijk kan het leven zijn. Vermakelijk om naar te kijken. 

We kijken even binnen bij de apotheek. Niet om iets te kopen, maar omdat apotheca Rafaella daar staat. Met haar hebben we jaren geleden kennis gemaakt en er was direct een klik. Zij was degene die ons bij het eerste contact uitnodigde om mee te gaan naar Piemonte, waar we samen met haar en haar partner in een appartement konden verblijven tijdens een slow food evenement. Daar zijn zij en haar man ambassadeur van.  Die gastvrijheid verbaasde ons toen al enorm. We hebben daarvoor bedankt, vonden we net even te gek ineens. Maar sindsdien appen we een paar keer per jaar en als we in Rimini zijn, zoeken we haar even op om heel eventjes te kletsen. Ja, Rafaella is er. Maar het is ontzettend druk. Er staat een rij wachtenden buiten de deur. Dat kunnen we niet maken. Misschien later in de week nog eens proberen. Zou wel leuk zijn. 

Er is vanavond Nederlands voetbal op tv, kunnen we gewoon via Ziggo kijken. Nou ja, we… hij in dit geval.  Terug uit het oude centrum gaan we maar gelijk naar de etenstafel bij Giusti. Eens kijken wat er nu gebeurt. Enver ziet ons, haast zich en wijst naar “onze tafel”. Gereserveerd. We vermoeden dat het dwars heeft gezeten dat we de avond ervoor niet terug zijn gekomen om alsnog bij hen te eten. Zelfs Rico, de andere ober die niet het meest toeschietelijk is, zwaait achterin het restaurant uitbundig naar ons om ons te verwelkomen. Aan de tafel achter ons zit een Duits gezin, onmiskenbaar, dikke bierbuiken, ook de dochter die bij vader en moeder zit. Veel Duitsers zijn best vriendelijk. Maar dit gezin is echt een uitzondering. Het hondje zat ook op de bank naast moeder. Leuk hondje, dus even aaien. Als blikken konden doden… Zij zegt nog: wat een leuk hondje. Maar er kwam geen woord uit de mensen. Niet meer doen dus, geen contact met deze rare mensen. Zouden ze het niet naar de zin hebben? Kan ons niet schelen ook, ze zoeken het maar uit. Wij eten weer heerlijk en al het extra lekkers kan niet snel genoeg op tafel worden geschoven. Enver doet echt zijn best om ons weer “vast te houden”. Wat doen we morgenavond? Hij zegt dat hij er is. En wat doen wij? Wij komen ook wel weer. Enver belooft dat hij “onze tafel” vasthoudt voor ons. We geloven hem en nemen - uiteraard - hartelijk afscheid. Op naar de voetbal.