Dag 1 - 5 september - vertrek naar Vipiteno

Pff, dat valt niet mee om in vakantietijd om 2 uur ‘s nachts op te staan. Beetje brak nog, maar voila, kopje koffie, de laatste spullen pakken, inladen en rijden. Het is goed half 4, eigenlijk een half uur later dan gepland. Maar geeft niet. Het is rustig weer en kalm op de weg. Zo’n 1000 kilometer te gaan. Voordat we het weten zijn we in België. Er zijn na Brussel wat werkzaamheden aan de weg maar daar hebben we weinig last van. We blijven rijden. Maar de rust valt ons op. Zelfs in Luxemburg geen rijen bij de benzinepomp en in de winkel. De diesel is er niet veel goedkoper dan in Nederland, dat valt een beetje tegen. Het scheelt maar een dubbeltje. De rookwaar scheelt wel enorm. Ook al hadden we in Duitsland wat werkzaamheden aan de weg verwacht, dat is enorm meegevallen. Geen enkele file, wel drukte de andere kant op en ergens een ongeval waardoor een lange file ontstaat. Maar daar hebben we geen last van. in Oostenrijk beginnen we de route door de bergen, tweebaans, en daar is het toevallig wel heel druk, aan beide kanten van de weg. Ooit hebben we op die route eens overheerlijke goulashsoep gegeten. Dat gaan we nu weer doen. Het is tenslotte lunchtijd. We vinden de plek en het is er druk. Gezellig. We kijken naar prachtige bergen die dichtbij lijken en een diepliggend meertje waar een kanootje ronddobbert. Het water is azuurblauw, prachtig mooi. De goulashsoep is voortreffelijk, een hele maaltijd. Dat wil zeggen, voor haar. Hij bestelt nog een curryworst met frietjes. Waar laat hij het…

We komen bij de Brennerpas. Achter het loket zit een jongeman die er niet veel plezier in lijkt te hebben. Sterker nog, er komt geen woord uit. Ach, je zal er ook maar de hele dag moeten zitten met telkens weer hetzelfde ding te doen. Lijkt ons ook niets. Het weer en de temperatuur is overigens bijzonder goed. Zelfs in Oostenrijk raakten we de 30 graden. Net voor Vipiteno gaan we de Autostrada op, dus tol betalen. Het grappige is dat we 5 minuten later er weer af gaan om het stadje in te rijden. En ook daar zit een jongeman in het loket om de tol te ontvangen. Iets anders dan die bij de Brennerpas. Een en al vrolijkheid en hij wil graag van die Ollandesi weten hoe hij dank je wel in het Nederlands zegt. Het is nu half 5 en druk in het stadje. Hotel Hubertushof kennen we en we rijden er zo naar toe. We klappen eerst maar eens op bed om iets van slaap in te halen. Het kost ons wat moeite om de slaap te vatten omdat de kamer op het zuiden staat en het erg warm is op de kamer. Het lukt toch om een uurtje te dommelen.

In de avond zijn de winkels na 7 uur dicht. Maar de terrasjes zijn open en goed bezet. Er loopt nog wat volk maar ook niet veel. Op een terras aan een plein gaan we eerst maar eens zitten, iets drinken en vooral lekker kijken naar de mensen die voorbij komen. Blijft leuk. Veel mensen met honden, dat valt ons wel op. We eten bij restaurant In die Lilie en kunnen nog zonder jas buiten zitten. Tegen negenen wordt het toch wat te fris. Jasje aan, opgelost. De schnitzel en spaghetti smaken geweldig maar vallen zwaar op de maag. De rust is terug in het stadje. De toeristen die hier zijn, zijn op doorreis of gaan wandelen of fietsen in de bergen, dus die liggen over het algemeen vroeg te bedde. Wij zijn ook niet laat, maar de warmte hangt nog in de hotelkamer en 2 verdiepingen onder ons is een pizzeria nog in bedrijf. Dat wil zeggen, er zijn wat gasten die het heel gezellig hebben en dat ook goed laten horen. Hoe dan ook, slapen zullen we.